Er staat een globe op de bijzettafel. Naast een potje thee. ‘Poes wil de wereld zien. “Oké”, zegt Pop, “we gaan op reis”. Ze vliegen over zee…’, is de begeleidende tekst bij de eerste prent. We zien een meisje met Mickey Mouse-haar in een vrolijk kersenjurkje met haar rode laarsjes over een golvend tapijt stappen. Ze heeft een See Buy Fly tas in haar handen waar de poes in zit. Zo vliegen ze over de zee. Er vaart ook nog een verdwaald hoedje van papier mee. Een briljant beeld dat geweldig tot de verbeelding spreekt en aansluit bij de fantasie van kinderen. De volgende prent is zo mogelijk nog beter. Pop en poes lopen door de woestijn. Twee stoelen en een jas dienen als kameel.
Met heel weinig middelen een fantasiewereld oproepen, kinderen zijn er een meester in. Zet een bloempot op je hoofd en je bent een nomade. Posthumus speelt op een ingenieuze manier met die verbeelding.
De stijl is collage-achtig en daardoor gezellig rommelig. Geen strakke belijning maar schots en scheef door elkaan heen lopende lijnen waarin de figuren en voorwerpen soms als sjablonen over elkaar heen lijken geplakt. Het maakt nieuwsgierig naar de manier waarop Posthumus te werk gaat.
Een verrassend leuk prentenboek oom steeds opnieuw te bekijken en dingetjes in te ontdekken. De teksten zijn sober en kort gehouden en je kunt je afvragen of ze noodzakelijk zijn. Poes gaat op reis leest zich zelf als een wereldreis door het eigen huis, zoals kinderen die zelf zo graag maken. Of Poes het nou allemaal zo leuk vindt? Het is vooral Pop die er plezier in heeft en Poes moet mee in haar fantasie. Op de laatste pagina hangt Poes als een lappenpop in haar armen en stelt Pop de cruciale slotvraag: ‘Lieve Poes, vond je de wereld mooi?’.
Poes gaat op reis
Anki Posthumus
