Een ding met van die dingen eraan

´Ik liep laatst over straat en ik zag een ding staan. Het was een ding met iets daaraan en daar dan van die dingen aan´. Dit liedje van Jeroen van Merwijk ging ik neuriën bij het lezen van de nieuwe graphic novel van de onvolprezen Shaun Tan die Het ding en ik heet (Engelse titel: The Lost Thing). Ineens is er dat ding waarvan niemand weet wat het is en waarom het er is. In dit geval is het een groot rood gevaart met grijze uitstulpingen dat nog het meeste weg heeft van een ouderwetse koffiepot. De hoofdpersoon in dit boek, een verzamelaar van kroonkurken ontfermt zich over het ding dat erg vriendelijk blijkt. ‘We deden de hele middag spelletjes. We hadden het naar onze zin. Toch was er iets wat niet goed voelde’. Het ding maakt een verloren en verlaten indruk en de kroonkurkenverzamelaar stelt zich tot doel te achterhalen waar het ding thuishoort. Hij neemt het ding mee naar Peter (‘die een mening had over zowat alles’) en zijn ouders (‘heeft het geen rare ziektes?’) en komt terecht bij het ‘Ministerie van Restjes en Overschotten’ maar ook dat blijkt niet de oplossing, geeft het ding zelf aan. ‘Het ding maakt een klein, verdrietig geluidje’.

Uiteindelijk is er een plek voor het ding, tussen andere dingen. Maar of hij daar echt thuishoort? ‘Eigenlijk hoorde geen enkel ding daar echt thuis. Maar ze zagen er niet ongelukkig uit, dus misschien was het goed zo. Ik weet het niet’. Tan maakt van het ding geen menselijk wezen of buitenaardse creatie maar weet het ding net genoeg om mee te geven om als lezer mee te kunnen leven. Al draait het vooral om de ‘vinder’, die van zichzelf genoeg merkwaardige trekjes heeft. Tan is er een meester in om het absurde normaal te maken. Hij voert de lezer mee in werelden die net even anders zijn, hij zet op het verkeerde been maar blijft een geloofwaardig verhaal vertellen. Het verhaal houdt een luchtige ondertoon terwijl tegelijk een onderliggende dreiging voelbaar is. Precieze teksten, mooi en zorgvuldig vertaald door Bart Moeyaert.

Het ding en ik is opnieuw een geweldig album voor de liefhebber en of daar veel kinderen bij horen, vraag ik me af en zou ik graag willen weten. Het werk van Tan is niet ontoegankelijk maar misschien net te vreemd voor een jonge doelgroep. De vormgeving is fenomenaal met als basis een soort technische bouwtekeningen met veel details.  Alleen al de schutbladen met de kroonkurken zijn de moeite maar eigenlijk is iedere pagina een kunstwerkje van zichzelf.

Kaft: