Door het hoge gras van Trevor Noah en Sabina Hahn, vertaling Adiëlle Westercappel, Moon, 6+
De Zuidafrikaan Trevor Noah is grenzeloos populair als komiek en tv-host en vond het nu ook nodig een kinderboek te schrijven, alhoewel het eerder zo ’n voor-alle-leeftijden’-boek is, waarbij hij ook op zijn volwassen achterban mikt. In een lange inleiding deelt Noah een paar obligate zaken over zijn jeugd. Hij luisterde slecht en liep vaak weg, niks schokkends. Hij geeft een lofzang op de fantasie en preekt over vrede en verdraagzaamheid. Misschien maar beter overslaan.
Het verhaal zelf heeft semi-autobiografische inslag en valt best mee. Ik heb me vooral vermaakt met de tekeningen over het nukkige jongetje dat samen met een teddybeer zijn eigen plan trekt. Hij wil het blaadjesmonster verslaan en een tunnel graven naar het middelpunt van de aarde, om te zien of de reuzenkauwgombal echt bestaat. In eenvoudige lijnen schetst Sabina Hahn de tarereeltjes. In alles, zowel tekst als beeld als achterliggende gedachte, leunt het boek sterk op Winnie de Poeh, al zijn de levenswijsheden wat meer doorspekt van ironie en humor. ”Kop of munt. Welk levenspad is ons gegund.”
Het duo gaat om avontuur want ze willen een nieuw leven opbouwen en eindelijk vrij zijn. Weg van de regels die mama hen oplegt. Ze komen niet veel verder dan hun eigen tuin waarin ze een pratende tuinkabouter en een paar slakken ontmoeten. Het jongetje bezit een aandoenlijke mengeling van vastberadenheid en angst en komt uiteindelijk tot een voor de hand liggende conclusie over waar hij thuishoort.
Door het hoge gras is mooi uitgegeven met ongetwijfeld als inzet om tussen de decembercadeaus te belanden, dat gaat vast lukken. Niemand valt een buil aan dit zoetsappige boekje, behalve dat het imago van de komiek een krasje oploopt. Van Noah Trevor had je iets scherpers verwacht.
