Lannoo
Ingrid Godon
Je hoeft er niks voor te doen om te denken wat je wil. Maar wat is denken eigenlijk? Toon Tellegen omschrijft denken als een zee die altijd maar klotst, kolkt en woelt, vaak met schuimkoppen en golven maar soms ook spiegelglad. En prachtige metafoor die uitloopt in: ‘Ik ben de wind die aanwakkert en weer gaat liggen en weer aanwakkert tot orkaankracht en mijn denken opzweept en laat zieden, woeden en weer gaan liggen’.
Tellegen mijmert en beschouwt rond het fenomeen denken in korte overdenkingen rond een abstract fenomeen. Want wie gaat nadenken over wat denken exact is, raakt al snel verstrikt. De gedachtenexperimenten van Tellegen helpen niet echt om er ordening in aan te brengen, dat is ook niet nodig, ze zetten wel aan tot….juist ja, denken. Tellegen schrijft opnieuw teksten bij tekeningen van Ingrid Godon, net als in hun eerste album Ik wou, al waren de teksten daar meer naar de portretten toegeschreven. In Ik denk staan ze losser van elkaar en toch is er gevoelsmatig een verbinding. De ruimte voor verbeelding is op deze manier enorm. Waarom kijkt deze jongen zo verlegen, waarom heeft zij haar ogen dicht? Heeft Tellegen het over dit kind met de strik in het haar?
Ik denk is prachtig vormgegeven, met een paar fraaie rode schutbladen en veel ruimte voor de schetsen van Godon. Dit boek klopt, veel meer dan voorganger Ik wou dat onsamenhangend en daardoor vrijblijvend was. Deze teksten van Tellegen nodigen uit om vaker te lezen, omdat het onderwerp zo fascinerend is. Een poëtisch en beschouwend voorwoord van Bart Moeyaert die nadenken definieert als ordenen. ‘Je pakt een prul en je geeft het een plek’. Maar chaos houd je niet buiten de deur. Misschien wel omdat denken een vergissing is, zoals Tellegen in een van de laatste overpeinzingen noteert. ‘Dat er iets anders had moeten zijn in ons hoofd (…) maar denken laat zich niet wegdenken, zelfs niet een beetje opzijduwen, bij iedereen die leeft. Denken heerst’.
Ik denk
Toon Tellegen
Ingrid Godon
Lannoo
