Enkele jaren geleden plaatste ik een foto op facebook waarop te zien was dat ik mijn petekind Maryam voorlas uit Mr Finney. Sieb Posthuma reageerde meteen: 'Wat een mooie foto. Vind je het goed als ik je een knuffel van Mr Finney voor Maryam opstuur?'. Twee dagen later zat ie bij de post.
Afgelopen mei stond op JaapLeest de recensie van De familie Lazuriet, het prentenboek dat Sieb samen maakte met Ernest van der Kwast. Niemand wist dat het zijn laatste boek zou worden. Sieb schreef me, na een inleidend zinnetje 'dat contact tussen recensent en maker eigenlijk 'not done' was', dat hij me toch wilde laten weten blij te zijn met de bespreking. Hij was nieuwe dingen aan het uitproberen, of zoals hij het zelf omschreef: 'Ik probeer een diepere laag in mijn werk aan te brengen', en hij was blij dat het zichtbaar was. Het was mij bekend dat het wat minder goed met hem ging en we schreven daar wat over, waarop Sieb eindigde met: 'Het komt allemaal weer goed'.
Het mocht niet zo zijn. Sieb maakte afgelopen zondag een eind aan zijn leven. Hij werd 54 jaar. Het is onvoorstelbaar en onbeschrijflijk. Ik wens Ton, zijn familie en vrienden en al zijn dierbaren heel veel sterkte toe. De dood van Sieb is een klap voor de Nederlandse kinderboekenwereld. Het is een (schrale) troost dat er vorig jaar een prachtig boek over Sieb is verschenen, dat ik iedereen kan aanraden. Van toen, tot hier, en nu verder van Joukje Akveld is een eerbetoon aan een groot schrijver. Net als de mooie overzichtstentoonstelling die het Kinderboekenmuseum het afgelopen half jaar aan hem wijdde. Ook al een aanrader, hij is in ieder geval nog tot 1 september aanstaande te zien.
'Kut. Sieb Postuma dood. Godverdomme', twitterde Theodor Holman zondagavond. Iedereen zijn eigen woorden maar het komt op het zelfde neer.
Dag Rintje. Dag Mannetje Jas. Dag Mr Finney. Dag Aadje Piraatje.
Dag Sieb.
