Leopold
Het boompje zwicht voor de verleiding als de ganzen hem vragen mee te gaan, ook al is hij nog nooit buiten het bos geweest. Hij reist over de grond mee naar het Noorden, terwijl de ganzen in de lucht de richting aangeven. Ze komen terecht op een vlakte vol ijs en bergen waar het maar nooit nacht lijkt te worden. De pooldag duurt immers lang.
Enzo Pérès-Labourdette ontving na zijn afstuderen aan de kunstacademie in Groningen een werkbeurs van de Fiep Westendorp Foundation. Het geld benutte hij om met een team wetenschappers mee te kijken tijdens hun onderzoek in Spitsbergen. Uit die ervaringen putte hij inspiratie voor zijn prentenboek Wat ik de bomen wil vertellen. Pérès Labourdette is een in Nederland wonende Fransman die de afgelopen jaren indruk maakte met eigenzinnige prenten voor een kunstboek over Paul Poiret en illustraties voor Anne, het paard en de rivier van Wouter Klootwijk, waarvoor hij een Vlag en Wimpel van de penseeljury kreeg. De jonge illustrator zette zichzelf met die boeken meteen neer met een eigen handtekening, maar toonde zich ook nog duidelijk zoekend naar illustratieve vormen.
Die zoektocht zet hij door met dit boek met een mooie mysterieuze titel, dat de verwachtingen slechts deels waarmaakt. De prenten zijn fraai, sommige zelfs prachtig en betoverend. Pérès Labourdette heeft meer in zijn mars dan hij liet zien, gelukkig maar. Hij toonde al goed uit te voeten kunnen met details en ‘klein’ werk. Hier schildert hij sfeervolle winterse taferelen die vrijer aanvoelen, waarin vooral het kleurgebruik opvalt. Verstilde schilderijen met vliegende ganzen, waarin kleuren vervloeien en de natuur karakter krijgt. Het gezichtje van het boompje is voor de liefhebber, ik vind het wat kinderachtig, en dat geldt helaas ook voor het verhaal.
Boompje komt terecht in een wereld vol ijsberen en zeeleeuwen en het lijkt genieten geblazen. Totdat alles ineens op zijn kop staat. ‘De gletsjer smelt,’ sissen de ganzen en de ijsbeer bromt dat het eiland het eiland niet meer is. Boompje krijgt geen antwoord op de vraag waarom dit gebeurt maar gaat wel terug naar huis met de opdracht het aan de andere bomen te vertellen.
Een onbestemd en uiteindelijk onbevredigend verhaal dat wel globaal vertelt en laat zien hoe kwetsbaar de natuur is en dat er een klimaatverandering aan de gang is, maar het niet voelbaar maakt. Daarvoor is de vertelling te simpel van opzet en zijn de overgangen te bruusk. Er wordt niet echt ingegaan op wat er aan de hand is en hoe het komt. Een expeditie naar Spitsbergen, dé plek van de klimaatverandering, had meer diepgang en zeggingskracht op mogen leveren.
Daar staat tegenover dat Pèrés Labourdette zich als illustrator ontwikkelt. Hij probeert nieuwe dingen uit, is minder fijnmazig en ruimtelijker dan in zijn vorige werk. Dat is goed nieuws en ik ben er zeker van dat we van de kunstenaar Pèrés Labourdette veel van gaan horen, als prentenboekenmaker overtuigt hij nog niet.
