Querido
Floor de Goede
Het is alweer zeven jaar geleden dat de vorige bundel met stripgedichten van Edward van de Vendel en illustrator Floor de Goede verscheen. Aan het succes kan het niet hebben gelegen dat het zo lang duurde want de eerste bundel Opa laat zijn tenen zien kreeg een Zilveren Griffel en verkocht goed en ook de opvolger Draken met stekkers kreeg prima kritieken. In die tussentijd maakten Van de Vendel en De Goede samen de reeks over Sofie en maakten een fraai prentenboek over Dinosaurussen.
En nu is er dan eindelijk De zombietrein en andere stripgedichten, vol met maffe en bijzondere verzen. Meteen één van de mooiste maar even: Door een kier. Over een jongen die door een kiertje in een boek klimt: ‘Je ziet niks speciaals aan me: een jongen die leeft. Maar opeens ben ik iemand die een binnenjongen heeft’. Schitterend: een binnenjongen als omschrijving van een kind dat zich letterlijk in een boek verliest. De jongen trekt de lezer mee het gedicht in en er vervolgens weer uit.
Zoals de meeste gedichten laat ook dit vers zich niet meteen na de eerste lezing meteen beetpakken. Van de Vendel ontregelt en speelt met verwarring en De Goede doet daar af en toe nog een schepje boven op. Zoals in het sterke Strandwacht waarin een meisje een klein Duits toeristje uit een schelp ziet vallen en Van de Vendel kunstig Duits en Nederlands op elkaar laat rijmen: ‘Maar passen Sie toch auf voortaan met duiken – en kunt u deze schelp nog ergens voor gebruiken? Nein! zei hij – Auf wiedersehn! – Gaf mij een euro en verdween’.
Is dit poëzie of is het een stripbundel of een prentenboek met versjes? Het is vooral niet in een hokje te stoppen, net zoals de stripjes zelf die soms dwars door elkaar heen lopen en zich aan geen regel lijken te houden. Dat is fijn: hier is een duo met veel plezier en energie aan stoeien geweest om ondertussen de grenzen van meerdere genres te verkennen. Met als resultaat een afwisselende collage van gedachtesprongen die in hun vervreemding toch dicht bij de kinderwereld blijven. Een broertje krijgen, de gekke vorm van een spreeuwenkolonie, afscheid nemen van oma en gekke reflecties zien in het raam van de trein wat in het titelgedicht uitmondt in deze fijne zin: ‘Wat begon als een heel gewoon reisje – eindigt als verkering met de geest van een meisje.’
