Querido
Als het meisje op wie hij verliefd is, het heeft over ‘dat achterlijke spelletje’, raakt dat een gevoelige snaar bij Jonas. Waarom snapt niemand toch dat het een normale hobby is, een spel dat door miljoenen jongen over de wereld wordt gespeeld. ‘Zijn die dan allemaal achterlijk?’. Maar als Sophie hem vervolgens vraagt zijn dag te beschrijven, staat hij met zijn mond vol tanden. ‘Ik zag mezelf zitten achter mijn bureau, in mijn boxer, gordijnen dicht, mijn ogen opengesperd, turend naar het donkere bos op het beeldscherm. Verder was er niet echt iets anders gebeurd.’
En toen was er weer een Slash-boek, de reeks die in 2008 begon en waarin de boeken zijn gebaseerd op waargebeurde verhalen en in samenspraak met een jongere wordt geschreven. Edward van de Vendel zette de serie in het met het belangrijke vluchtverhaal De gelukvinder, het laatste boek in de reeks was het bekroonde Overspoeld van Gideon Samson over de tsunami in 2004. In Lichaam van licht is gameverslaving het onderwerp. Auteur Jelmer Soes (o.a. Risk) kon geen jongere vinden die het verslavingsverhaal onverbloemd wilde vertellen en baseerde zijn boek op de ervaringen van meerdere probleem-gamers. ‘Mede-auteur’ Sanoj is het game-alias van Jonas, een jongen die op kamers gaat in Utrecht om een studie te volgen. Door een vriend gaat hij The Rift spelen, een echt bestaand zogenaamde Multiplayer Online Battle Arena, een levensecht spel dat op grote schaal via in het internet wordt gespeeld. De beste spelers zijn professionals en verdienen er een goed belegde boterham mee.
Het verhaal van Jonas verloopt zoals verwacht bij een verslaving. Hij is een fanatiek speler maar heeft het redelijk onder controle. Als zijn studie niet loopt, wordt hij steeds meer in het spel getrokken, totdat hij nachten doorhaalt en vrijwel niets anders meer doet. Soes beschrijft beeldend en overtuigend hoe Jonas in die andere wereld wordt gezogen waar hij iemand is en op een steeds hoger level kan presteren. Ook in die gamewereld is er sociale druk, als je verzuimt of faalt, heeft dat invloed op anderen. De aantrekkingskracht van de virtuele wereld is voelbaar, net als de veilige vlucht die zo’n parallelle wereld is. Jonas’ achterstand op de universiteit wordt steeds groter en dat verlamt hem. De auteur doet bijna overdreven zijn best om Jonas als’normale jongen neer te zetten. Geen wereldvreemde nerd die geen vrienden heeft maar een jongen uit een gewoon gezin, op wie een heel leuk meisje verliefd wordt.
De passages waarin Jonas middenin het spel zit, zijn adembenemend en overtuigender dan het wat clichématiger verhaal over ‘de echte wereld’ waarin hij zijn ouders een rad voor ogen draait en worstelt met zijn beginnende verkering met Sophie. Vooral in het liefdeslijntje is de auteur niet op zijn best. Als Sophie serieus interesse voor hem toont, staat er ‘well that escalated quickly’ (bedoeld voor situaties die in negatieve zin uit de hand lopen) en de ongelukkige beeldspraak: ‘de grond opende zich en ik verdween in het afvoerputje van de aarde’. Ook een aantal kinderlijke vooruitwijzingen zijn overbodig en storend: ‘Dat bankje dat zoveel zou gaan betekenen’,’er waren zoveel signalen’ en ‘Ik was geen echte leugenaar, nog niet’.
De verdienste van Soes is dat hij de dubbelheid treffend weet te verwoorden en invoelbaar maakt. ‘Niemand in het echt zijn, alleen in de veilige nacht van The Rift’. Jonas noemt het verslavingsjaar het mooiste én lelijkste jaar van zijn leven. Want hij geniet ook van het spel en het geeft hem een doel en aanzien. De grens tussen leuk spelen, een fanatieke hobby en een problematische verslaving, is broos.
