Pelckmans
Het is een markant gezelschap dat samenkomt in de herberg op de klif. De oude spinster, een blinde vos, een uit het circus weggelopen weeskind, en nog een paar merkwaardige lieden; ze verzamelen zich er bij toeval. Althans, dat denken ze, maar ze zijn onderdeel van een snood en goed voorbereid plan van de herbergier. Deze kobold heeft de zes anderen nodig om zeven poorten te openen die leiden naar de schat van de mythische roverkoning.
De zeven sleutels is het eerste deel van een tweeluik van debutant Tom Rijpert. Een klassiek en breed opgezet fantasieverhaal waarin het groepje vreemdelingen de sterke troef vormt. De vos die van een beest is veranderd in een ‘chic geklede figuur met de neiging rechtop te lopen en in lange volzinnen te praten’. Abdul de schim is een zakkenroller en grootmeester in ‘verwarring en begoocheling’; zo kleven er aan allemaal bijzondere eigenschappen en geschiedenissen. De intrigerende personages krijgen reliëf en maken een boeiende ontwikkeling door, ook door de onderlinge interactie. Twee vallen als een blok voor elkaar, anderen blijken elkaar op de een of andere manier te kennen. Ze zijn niet voor niks naar de herberg gelokt: dromen, geheimen en voorspellingen spelen een rol en ondanks hun vreemdsoortigheid en de fantasievolle setting, worden het mensen van vlees en bloed.
Interessant om te zien hoeveel verteltechnieken Rijpert inzet: korte samenvattingen, vooruitwijzingen en terugblikken die informatie geven, of misschien wel op het verkeerde been te zetten. Zo staat er in het begin al dat geen van de vreemdelingen van de reis terug zal keren. Geen idee of we dat moeten geloven. Het had overigens prima in één boek gekund, nu zit er een harde knip aan het eind waardoor vooral de proloog in het luchtledige blijft hangen. De zeven sleutels begint als raamvertelling in deze tijd, in dezelfde herberg, maar daar wordt niet op terug gekomen.
De zeven sleutels is op Biegeliaanse leest geschoeid, stilistisch in orde maar qua verhaal een beetje teveel volgens het boekje. De reis langs de poorten is nogal wijdlopig beschreven en het gedoe met de sleutels niet heel interessant. Zo’n magisch en mysterieus avontuur hebben we vaker gelezen, en beter. Beetje jammer, want het is niet onbelangrijk, maar het zijn de personages die het boek naar een hoger plan tillen.
