Leopold
Over Coco Chanel doen vele verhalen de ronde waarvan het waarheidsgehalte niet geheel controleerbaar is. Ze zou een nazi-spion zijn geweest en als biseksueel en wild en woest leven hebben geleid. In ieder geval zeker is dat ze door haar vader naar een weeshuis werd gebracht. Haar voorkeur voor zwart en wit zou ze aan die periode bij de nonnen hebben overgehouden.
Alweer een boek bij een tentoonstelling in het Gemeentemuseum van Den Haag (het 11e waarvan er al 3 een Zilveren Griffel kregen), Chanel: de legende is tegelijk met de Anatomische Les waarbij Lydia Rood het mooie jeugdboek De jongen die in de muur verdween schreef.
Annemarie van Haeringen schetst het levensverhaal van Chanel in een klein verhaal met een aantal prenten. Ze schrobt de vloeren in het weeshuis, blijkt een talent te hebben voor mode en komt in de betere kringen terecht. Ze doorbreekt de conventionele kleding van de rijke dames, grote hoeden (‘hoe kun je denken met een dooie duif op je hoofd’) en ingesnoerde korsetten. Chanel maakt jurken ‘waarvan je niet voelt dat je hem aan hebt’. Ze maakt loszittende, gebreide jurken en vesten. Met zakken net als de mannen hebben. Van Haeringen zet Coco Chanel neer als een vroege feministe die breekt met vaststaande (rol)patronen en vrouwen hun vrijheid en schoonheid laat ontdekken.
Een mooi prentenboek met een geweldige coverprent, qua verhaal iets minder poëtisch dan haar normale werk. Het zal een uitdaging zijn om als vrij kunstenaar een thema aangereikt te krijgen; Van Haeringen kan er prima mee uit de voeten.
Coco of het kleine zwarte jurkje
Annemarie van Haeringen
Leopold/Gemeentemuseum Den Haag
