We zijn allemaal een beetje het een én het ander

Endre Lund Eriksen De zomer waarin mijn vader homo werd Genre: Jeugdboek
Uitgever: Van Goor
Vertaler: Bernadette Custers

Er zijn geluiden dat er te weinig kinderboeken zijn over alternatieve gezinsvormen en afwijkende rolpatronen. Daar kun je een boom, zelfs een heel bos, over opzetten, zoals in dit artikel in Vrij Nederland. Als het om prentenboeken gaat, kan ik daar enigszins in mee gaan. In de jeugdromans van tegenwoordig is het eerder de standaard: alleenstaande moeders, adoptiekinderen en ook steeds vaker homo-ouders.

De titel De zomer waarin mijn vader homo werd is wat dat betreft expliciet genoeg. Arvid van 13 viert met zijn vader, na de scheiding, vakantie in een caravan in een klein gehucht waar de enige andere gasten Indiane en haar vader zijn. Die laatste is openlijk homo, maar dan wel van de stoere en mannelijke soort, hij timmert en knutselt en weet in korte tijd de vader van Arvid voor zich in te nemen. De jongen schrikt zich het leplazures en stelt samen met zijn vakantievriendin alles in het werk om te voorkomen dat de twee verliefd worden en een relatie krijgen. Dat is onbegonnen werk en waarom ze het perse willen, weten ze zelf eigenlijk ook niet, het is vooral een raar idee. Ondertussen heeft Arvid het nodige te stellen met zijn eigen gevoelens, voor Ariadne maar verrassend genoeg tegen het eidn van het boek ook voor zijn beste vriend Frank. Die komt een paar dagen logeren op de camping en dan loopt het uit de hand. Frank vindt Ariadne leuk en Arvid raakt in de war, op wie hij is nou precies jaloers?

Het in dagboekvorm geschreven De zomer waarin mijn vader homo werd is een licht absurde relatiekomedie, waarin chaos en prettige gekte de rode draad vormen. Eriksen schrijft vlot en eigenzinnig en net als in Super vallen de dialogen op. De manier waarop Arvid reageert op de nieuwe liefdesavonturen van zijn vader is interessant. Waarom heeft hij er zoveel moeite mee? Zijn moeder probeert hem gerust te stellen met de woorden ‘Ik geloof dat we allemaal een beetje het een én het ander zijn’. Waarom heeft hij er zoveel moeite mee? De verhaallijn over zijn vader wordt op driekwart van het boek overgenomen door zijn eigen verwarring en daarmee wordt de focus totaal verlegd. Arvid zoent in een onbewaakt zijn beste vriend, die volledig uit zijn dak gaat en de vriendschap opzegt. Op zich een interessant gegeven, maar het komt nogal uit de lucht vallen en wordt slordig uitgewerkt,  waardoor de balans zoek is en de lezer enigszins in verwarring achterblijft. Had Arvid problemen met de nieuwe liefde van zijn vader, vanwege zijn eigen gevoelens? Of is dit niet meer dan een bevlieging?