Nog een boek in het kader van het achterstallig onderhoud over 2009: Cold Skin van Steven Herrick, dat goede recensies kreeg en vooral in het NRC werd bejubeld. Cold Skin is de laatste van een trilogie over tragische gebeurtenissen in verlaten Australische stadjes. De boeken hebben behalve dat de bijzondere vorm gemeen: de romans zijn opgebouwd uit verzen. Korte staccato zinnetjes die op ritmische wijze het verhaal vertellen. In de eerste romans vanuit 1 perspectief, in Cold Skin vanuit 9 personen, waaronder Eddie en zijn vader en broer, de burgemeester, de brigadier en de onderwijzer. Vanuit al die hoeken krijgen we te horen over de moord op een populair meisje in het mijnwerkersstadje.
Het effect van de verzen is een soort van cadans waarop het verhaal zich ontvouwt. Op chronologische wijze gaan we mee in de ontwikkelingen in het doodse stadje waar vooral teleurgestelde mensen wonen. Herrick typeert op rake wijze de nogal eenzame personages. De onderwijzer die het stadje haat en in het weekend hoeren bezoekt, de vader die niet wil dat zijn zoon de mijn ingaat en Eddie die dat juist wel wil. De moord op het meisje is een katalysator voor de onderlinge verhoudingen in het stadje. Door de verschillende perspectieven ontvouwt zich een web om het plot heen. Al is de plot van ondergeschikt belang omdat de ontwikkeling van de karakters voorop staat. Eddie’s vader heeft ergens mee af te rekenen, en Eddie zelf ook.
Een roman over verlangens en gemiste kansen die dicht op de huid zit door de bijzondere vorm. De korte zinnen maken uitwijdingen overbodig en maken dat het verhaal zeer direct overkomt. Het is een vormexperiment dat de vraag doet oproepen of dit in meer romans gaat werken.
Cold Skin
Steven Herrick
Tjalling Bos
