Een landerige vakantie waarin Arnout uit Brussel zich stierlijk verveelt totdat hij in een leegstaand gebouw terecht komt waar hij de mysterieuze Lowie ontmoet. Samen gaan ze op ontdekkingstocht door het gebouw en komen er achter dat Brussel ooit de bloeiende hoofdstad van Europa was. Arnout kent zijn stad niet anders dan als een dor en saai gat waar niks te beleven valt en mensen vooral monkelen over het verleden en de strijd die is gevoerd. Zijn vader is erg radicaal, verbitterd en wrokkig over ‘Die Mensen’ waarmee de Franstaligen worden bedoeld.
In een korte novelle schetst Ann Vanderstraeten een somber toekomstbeeld van België waarin een ‘Grote Slag’ heeft plaatsgevonden en de verdeeldheid en verscheurdheid een extreme vorm hebben aangenomen. Een actueel en relevant thema dat wordt belicht aan de hand van een zomervriendschap die een dramatische en woedende afloop kent. Die ontknoping is zo beknopt beschreven dat het niet heel veel indruk maakt. Terwijl het van groot belang is want in de epiloog blijkt het afscheid tussen beiden jongens allesbepalend voor het verdere leven van Arnout te zijn geweest.
Het boek eindigt namelijk met een brief van de dan 70-jarige Arnout aan Lowie, die hij nooit meer heeft ontmoet. Brussel is met behulp van Europese subsidies weer een leefbare stad geworden. Arnout heeft er enorm veel spijt van dat hij Lowie heeft laten barsten en heeft daar zijn hele leven lang last van gehad. Dat wordt niet echt invoelbaar en is vooral een metafoor voor de spanning tussen verdeeldheid en eenwording in Europa.
Lowie is een aanzet en een schets voor een roman over Europa maar een volwaardig boek mag je deze novelle niet noemen. Het heeft meer iets van een educatieve fabel en onderdeel van lesmateriaal, en in die zin best leerzaam en van waarde in een tijd waar Europa de politieke agenda lijkt te bepalen.
Lowie
Ann Vanderstraeten
Clavis
