Mariken Jongman kan de rem niet vinden

Een boek van Mariken Jongman zoals we dat inmiddels gewend zijn: veel vrolijkheid en gekkigheid, een eigenzinnige hoofdpersoon met een rare naam en een vleugje sociaal-maatschappelijke problematiek. Gecombineerd met fantasierijk taalgebruik leverde dat aardige boeken op zoals De opmerkelijke observaties van Rits en vooral Kiek.

Sokkenthee en chocola is een aardig tussendoortje dat in stijl en opzet op de andere boeken van Jongman lijkt maar minder om het lijf heeft. De vader van Wieske is directeur van een grote financiele onderneming en heeft weinig tijd voor zijn dochter. De moeder van Wieske is bij een auto-ongeluk om het leven waarna ze door gezinshulpen wordt opgevoed. Op de eerste dag van de vakantie gaat Wieske op zoek naar kinderen om mee te spelen maar die blijken onvindbaar. Ze belt aan bij de oude mevrouw De Vries die zelf nogal om gezelschap verlegen zit. Samen zorgen ze er voor dat een gezin met drie kinderen in een leegstaande villa vlakbij gaat wonen maar het loopt anders dan Wieske had gehoopt. De familie die er komt wonen is aan lager wal geraakt en dat heeft weer alles te maken met de vader van Wieske. Speelkameraadjes heeft ze nog steeds niet echt maar het wordt wel een enerverende zomer.

Mariken Jongman heeft meestal al geen rem op haar verhaallijnen zitten en in dit boek slaat ze daar in door. Teveel onlogische en toevallige ontwikkelingen en een grote hoeveelheid personages die matig worden uitgewerkt. Ze lijkt zo’n beetje al haar invalletjes te gebruiken waardoor het verhaal van hot naar her zwalkt. De onderliggende lagen (vader-dochter-relatie, eenzaamheid, onbezonnenheid) komen daardoor nauwelijks uit de verf. Op zich niks aan de hand want Jongman heeft onmiskenbaar een eigen stijl waarvan ook in dit boek weer fraaie stijltjes. Vooral de fantasiewoorden die Wieske samen met haar vader bedenkt, zijn komisch en hebben een functie. Maar de verwachtingen zijn bij Jongman wat hoger gespannen dan zomaar een vrolijk boek. In februari verschijn het vervolg op Kiek (Liefde, liefde en nog eens liefde) en het is te hopen dat het evenwicht daarin terug is.

Kaft: