Er gaat de laatste jaren altijd iets mis met Sinterklaas. Een trend die is ingezet door het ongelooflijk populaire Sinterklaasjournaal en overgenomen door vrijwel ieder plaatselijk Sinterklaascomité. Zonder lekke boot, gestolen pakjes of het gebroken been van de hoofdpiet schijnt het niet meer te kunnen. Charlotte Dematons fulmineert in de Volkskrant tegen deze ‘idiote verhaaltjes’. Volgens haar is Sinterklaas een vakman die zich het hele jaar voorbereidt. In de meeste kinderboeken over Sinterklaas is van die trend wat minder te merken, daar worden eerder gekke en grappige pieten opgevoerd en er is veel aandacht voor de liedjes.
Dit jaar wat mij betreft twee uitschieters: Wie klopt daar? van Bart Moeyaert en Gerda Dendooven dat ik al eerder besprak en waarin het woord Sinterklaas niet voorkomt. De andere uitschieter is Sint en de pakjesdief van Martine Bijl, waarover straks meer, dat een paar jaar geleden verscheen als geschenk van een groot koffiemerk maar nu onder een iets andere titel opnieuw is uitgegeven.
Ouders kunnen terugvallen op Sinterklaas ( Lemniscaat) van Charlotte Dematons, met prachtige doorsnedes van de pakjesopslag. Dematons kreeg er in 2008 een Gouden Penseel voor en het boek is inmiddels een echte klassieker en dit jaar voor het eerst in een hardkartonnen uitgave te krijgen.
Op de omslag van De Spiekpietjes (Clavis) van Thaïs Vanderheyden staat de opmerking ‘een nieuwe Sinterklaastraditie’ maar dat is behoorlijk overmoedig. Sinterklaas stuurt naar alle kinderen een hele hoop pieten die in de gaten houden of de kinderen aardig, lief, netjes genoeg zijn. Een stupide gegeven voor een kinderboek dat inspeelt op het soort angst dat bij deze traditie niet aangemoedigd moet worden. Het is lelijk getekend en de enige reden om dit boek toch aan te schaffen is het speelgoed spiekpietje wat erbij hoort.
Natuurlijk ook weer nieuwe liedjesboeken waaronder Zachtjes gaan de paardenvoetjes (Gottmer) van Noëlle Smit waarin de teksten van 20 traditionals staan met nieuwe tekeningen die toch al oubollig aandoen. Dat geldt ook voor de bijgaande cd van Ageeth de Haan, die op mijn lachspieren werkte. Jaren 50 uitvoeringen met gitaargetokkel en een al te nadrukkelijke articulatie. Neem dan de vrolijkheid van VOF De Kunst, die zowel bekende als nieuwe liedjes ten gehore brengen in O, kom er eens kijken (Van Goor) met heerlijke speelse tekeningen van Jan Jutte. Een paar nieuwe teksten van Frank van Pamelen zijn erg geestig, zoals over Pietje Precies en de vraag of het paard van Sinterklaas een navigatiesysteem heeft (Hij tomt, hij tomt).
Het leukste Sinterklaasboek van dit jaar is wat mij betreft Sint en de pakjesdief van Martine Bijl dat dus al eerder verscheen maar toen was het een cadeautjesdief. Een heerlijk open en grappig verhaal over een kinderlijk blije Sinterklaas die graag met speelgoed speelt. Hij ontdekt in zijn cadeautjespakhuis in de ballenbak een dief die vooral op de kleine spullen uit is. Het blijkt eigenlijk een soort verzetsstrijder die opkomt voor de kabouterkinderen die nooit iets krijgen van Sinterklaas, die alleen oog heeft voor mini-sinterklaas die opkomt. Bijl heeft een licht-ironische stijl die heel goed aansluit bij de komische prenten van Loes Riphagen. Een perfect Sinterklaasboek dat nog ergens over gaat ook en speelt met het gegeven van hulpsinterklazen, en het verhaal op een originele manier omdraait.
Sint en de pakjesdief
Martine Bijl
Loes Riphagen
De Fontein