Davidsfonds/Infodok
Het verdriet over de dood van haar broertje heeft Pipa’s ouders uit elkaar gedreven. Haar moeder runt naast hun eigen woning een soort Ronald McDonald-huis voor ouders van zieke kinderen runt. Haar vader wilde niet zo langer zoveel opofferen voor andermans leed en reist nu met zijn jazzorkest de hele wereld rond. Met zoveel woorden: het lukt maar niet om goed te rouwen.
En juist dat heeft Pipa zo hard nodig want ze wordt gekweld door schuldgevoelens rond het ongeluk van haar broertje. Maar ze groeit op in een rommelige situatie waar de aandacht vooral naar anderen uitgaat. Dan komt de familie Duinslager lange tijd in de bed and breakfast omdat hun zoon Paul ernstig ziek is. Pipa raakt nogal plotseling in de ban van hun mysterieuze dochter Felien.
Die ontwikkeling krijgt weinig context en overtuigingskracht mee waardoor de basis van het hele verhaal wankelt. Het wordt niet duidelijk waarom Felien zo belangrijk is voor Pipa. De geheimen, leugens en onthullingen die ze met elkaar delen, krijgen daardoor weinig gewicht. Het hangt allemaal met dunne draadjes aan elkaar maar wil geen geheel vormen.
Do van Ranst kan goed schrijven, dat bewijst hij ook in dit boek weer met sterke metaforen en fijne zinnen. Als haar moeder wil dat ze naar bed gaat en achter haar hand geeuwt is dat ‘alsof ik als een peuter bij tekst een illustratie nodig heb.’ Maar sommige van zijn boeken willen maar niet echt tot leven komen en beklijven. Hoe graag je dat ook zou willen, omdat de personages en de verhaallijnen op zich interessant zijn. Maar als je over echtscheiding, ernstige ziektes en rouw schrijft, moet het wel echt binnenkomen. Hier is het vooral een idee en blijft het buitenkant.
