Luitingh-Sijthoff
Jenny de Jonge
Ze wordt door vrienden en familie omschreven als een wilde kat. Zo’n meisje dat het liefst buiten leeft, niet snel bang is en van watervallen naar beneden springt. Will is een wit, hoekig meisje, in tegenstelling tot haar beste vriend Simon: een lange gracieuze zwarte jongen. Hoekige meisjes zijn helemaal geschikt al hoofdpersoon voor een boek van Katherine Rundell, want die zijn steevast eigenzinnig, zoals Sophie (Sophie op de daken) en Vita (De goede dieven) en doorgaan ook in een bijzondere omgeving.
In dit geval een boerderij in Zimbabwe en een kostschool in Engeland. Will groeit op tussen de dieren en is op haar gemak tussen de libellen, warme regen en stokken met vervelde bast. Dat geeft haar een ‘gevoel van scherpte en vervulling’. De ruimte die ze nodig heeft zit ook in haar manier van praten, omschrijft Rundell in zo’n zin die haar stijl typeert: “Het langzame praten van de Afrikaanse middag, met gaten vol stilte.”
Haar leven verandert drastisch als de gezinssituatie wijzigt, het huis wordt verkocht en Will naar een kostschool in Engeland wordt gestuurd. Uiteraard kan ze niet uit de voeten met de strenge regels. Ze wordt gepest, voelt zich verloren en besluit weg te lopen. Het verslag van haar eenzame zwerversbestaan in Londen is wat rommelig maar kent enerverende momenten, zoals een nachtelijk verblijf in de dierentuin.
Uiteindelijk is de vraag hoe lang ze onder de radar kan blijven, wat een paar voor de hand liggende constateringen oplevert als ‘verstoppen en paniek gaan samen’ en ‘het leven is op zijn best als je je niet probeert te verstoppen.’ Ze zal zich moeten verzoenen met een ander bestaan want ‘het leven is niet alleen mango’s en melktaart.’ Zoals wel vaker bij Rundell is het slot niet het beste gedeelte. Het wilde meisje is niet haar beste of meest opvallende jeugdroman, maar wel een prima boek.
