‘Het hekkenhuis. Op bezoek bij King Lear’ van Pepijn Lievens. Illustraties Lukas Verstraete. Lannoo, 8+
In Burundi was zijn vader ingenieur. Hier is hij niets, constateert Jackson droog. Af en toe heeft hij last van tuimelende gedachten die met vroeger te maken hebben. Over toen zijn vader plots meedeelde dat ze moeten vertrekken uit hn land. Zijn moeder die hem wegtrekt als hij de voeten van oom Joseph om het hoekje ziet liggen. Dan regent het in zijn hoofd en moet hij iets doen. Zoals het digibord in de klas omver gooien als hij niet uit een simpele rekensom gooit.
Het bord komt op de voet van zijn geliefde juffie Annie terecht die daardoor in het ziekenhuis belandt. De volwassenen grijpen in als Jackson er maar niet in slaagt om sorry te zeggen. Hij moet als een soort taakstraf vrijwilligerswerk doen in het Hekkenhuis. Daar blijken alleen boekpersonages te wonen, zoals Don Quichot, Romeo van Julia, de gebroeders Kazamarov en King Lear. Met die laatste raakt hij in gesprek over zijn leven in Burundi en de vlucht naar Europa, waarop King Lear hem vraag of er wel eens iemand sorry tegen hem heeft gezegd om alles wat hij heeft meegemaakt. De koning vertelt hem uit zijn eigen leven over gemiste kansen rond excuses.
Het Hekkenhuis is het derde kinderboek van de Vlaamse toneelschrijver Pepijn Lievens en is net zo oorspronkelijk als zijn debuut Het bijna helemaal waargebeurde verhaal van Ryan. Opnieuw een in de basis realistisch verhaal met absurde afslagen en een emotionele onderlaag zit. Hoe werken trauma’s door in het leven van een kind dat zelf niet echt in de gaten heeft hoe belast hij is met zijn verleden? Jackson heeft iets onverstoorbaars in zich en vindt het normaal om in zijn dromen te worden bezocht door zijn vermoorde oom Joseph. Van King Lear leert hij dat hij eigenlijk kwaad is op vroeger en zijn woede niet kwijt kan. In een ontroerende scene kan hij daarover in gesprek met juf Annie die begripvol reageert. Hij heeft iets stoms gedaan, maar het heeft een reden en het is niet het einde van de wereld. Het geduld en de empathie van de volwassenen in het boek zijn even logisch als hartverwarmend.
Het is opnieuw een stuiterende vertelling die soms over zichzelf struiktelt. Wat moet de lezer met de bizarre beginscene met een loodgieter waarbij de stront tegen de plinten klotst? Lievens legt terecht weinig uit, maar soms blijft het wel erg raden naar zijn bedoeling. Het opvoeren van de klassieke personages is origineel en verfrissend, maar had juist daarom meer uitwerking verdient. Hun karakters en bijdragen blijven aan de oppervlakte.
Toch levert Lievens’ eigenzinnige en authentieke stijl en insteek een klein pareltje op, dat nog lang bij de lezer in gedachten blijft rondzweven.
