Boycott
Nicolette Hoekmeijer
Soms zit het een Nederlandse vertaler mee. ‘Little Witch Hazel’ leent zich bij uitstek voor het allitererende Heksje Hazel en dat bekt eigenlijk nog lekker dan in het Engels. Hazel is geen stereotype heks trouwens, met bezemsteel en krakende stem. Ze is een vriendelijke jonge vrouw met blozende wangen en een groot plichtsbesef. Als in de zomer de andere bosbewoners met vakantie gaan of lekker relaxen aan het water, vraagt ze zich af of die niks te doen hebben.
Heksje Hazel. Een jaar in het bos bevat vier verhalen die evenzoveel seizoenen omvatten. In het eerste verhaal vindt Hazel een ei dat ze meeneemt naar haar boomhuisje. Uiltje Otis groeit snel en gaat na een tijdje zijn eigen weg. ‘Zijn vertrek was net zo geheimzinnig en plotseling als zijn komst, zoals dat gaat bij wilde dieren’. Hazels wens dat ze haar vriend ooit terug zal zien, wordt aan het einde van het boek verhoord als ze verdwaalt in een sneeuwstorm. Daarmee is het helemaal rond.
Het ‘Bos van Moswoud’ wordt bevolkt door kabouters, trollen, elfen en dieren en lijkt zo uit het universum van Rien Poortvliet gekropen. Al heeft Phoebe Wahl een eigenzinniger hand van illustreren, en dat is een understatement. De Amerikaanse is met haar quilts en aquarellen een fenomeen op Instagram met meer dan 130.00 volgers. Begrijpelijk want haar werk ademt een sfeer die veel mensen aanspreekt. Ambachtelijk en een beetje ouderwets, vertrouwd en veilig en met een groot voorkeur voor de natuur en vooral het bos, en alles wat daar te vinden is.
In Heksje Hazel komt dat ultiem tot zijn recht, juist omdat het niet verzandt in kneuterigheid. Er zit humor in en een prettige eigenzinnigheid die het beste naar voren komt als de bos bewoners een verontrustend geluid horen waardoor hun fantasie op hol slaat. Die spookbeelden zijn letterlijk in zwart witte beelden weergegeven. Een prima voorleesboek dat is opgepikt door uitgeverij Boycott, die bekend staat om de markante keuzes.
Deze recensie verscheen in verkorte vorm op AD Online op 15 september 2022