De koning wil een hond maar geen enkele hond die wordt aangedragen door de hofhouding, bevalt hem. De ene hond kwijlt, de ander heeft vlooien en de derde bijt. De koning heeft telkens wel wat te zeuren. Hij moet natuurlijk de hondjes van Jules hebben, dat weten slimme lezers op de eerste pagina al. Jules woont vlakbij het paleis en vindt zomaar drie jonge zwerfhondjes die hij van zijn vader naar de koning moet brengen. Die lieve puppies zijn de ideale hondjes voor de koning maar het duurt even voor de vorst dat inziet. Hij blijkt dan ook uiteindelijk wel weer een hart te hebben en Jules mag op de hondjes passen. Eind goed, al goed.
Een zeikerig en voorspelbaar verhaaltje dat vooral irritatie oproept omdat de tekeningen letterlijk het verhaal volgen. Kinderen zijn niet debiel! Schrijf er dan geen tekst bij of laat op zijn minst iets aan de verbeelding over. Niets van dat al in dit fantasieloze boek dat het basisidee nergens overstijgt. Alles wordt uitgelegd, zowel in woord als beeld. Dichtgeplamuurde teksten en prenten op een wel heel kinderlijk niveau.
Arend van Dam en Alex de Wolf maakten samen een succesvolle een non-fictie reeks over andere landen (In een land hier ver vandaan), geschiedenis (Lang geleden) en Nederland (Overal en nergens). Daarbij was logisch om wat meer uit te leggen maar hier is het nergens voor nodig. Kinderen vinden het vast leuk hoor, om heel vaak ‘hond’ te roepen maar daarmee houdt het op wat dit boek betreft. Maak haar maar geen serie van, heren. Stel je voor dat die irritante koning ook nog op zoek gaat naar een kat…
De koning wil een hond
Arend van Dam
Alex de Wolf
