Op de eerste bladzijde probeert Puck al ‘superverschrikkelijk onschuldig’ te kijken en zinkt de moed de recensent in de schoenen. Hij wilde dit debuut een kans geven maar dat wordt hem niet gemakkelijk gemaakt. Kan chicklit niet zonder al te populair taalgebruik en een overdaad aan Engelse kreten? Het blijkt mee te vallen.
Hagen verrast bij vlagen. Niet met het verhaal want dat staat bol van de clichés. Puck is verliefd op de onbereikbare hunk, de danslerares ontpopt zich als een heks, er zijn ouders die er niks van begrijpen en uiteraard werkt alles toe naar de onvermijdelijke schoolmusical. Gaap. Interessanter wordt het wanneer Puck met haar beste vriendin op bezoek gaat bij een lerarenechtpaar waarvan de vrouw op sterven ligt. Dan is het even gedaan met het giebelen en roddelen en wordt het letterlijk stiller.
Die subtiliteit wordt de nek omgedraaid met een aantal brieven die door het boek verspreid staan. Brieven aan producenten van make-up, shampoo en ijsjes en een busbedrijf waarin Puck haar beklag doet. Erg flauw en ze hebben geen enkele functie in het verhaal. In bijna alles zit de overdrijving; het gevoel dat hier om een karikatuur op chicklit gaat dringt zich op. Namen als Puck en Sterre en een nietszeggende titel als Lekker belangrijk!, het is behoorlijk over de top.
Waarom het dan toch meevalt en ik haar het voordeel van de twijfel geef? Omdat er een sprankje schrijftalent achter al die zinnen verborgen lijkt te gaan. Hagen heeft humor, losheid en gevoel voor stijl wat niet van al haar Nederlandse collega chick-lit auteurs gezegd kan worden. Hagen zou zichzelf en de lezers wat serieuzer moeten nemen. Ze heeft nu het boekje geschreven dat ze zo graag wilde. Mooi zo. En nu aan het werk en echt gaan schrijven.
Lekker belangrijk!
Lotte Hagen
