Van Goor
Maria Postema
James Proimos
In 1968 vertrok de vader van bestsellerauteur Suzanne Colins (van De Hongerspelen) voor een jaar naar Vietnam. Achter in het boek staat een aandoenlijke foto van de 6-jarige Suzanne in een sneeuwluipaardenpak dat ze voor Halloween kreeg. Collins beschrijft hoe het kleine meisje de afwezigheid van de vader heeft ervaren. Waar heeft iedereen het over? ‘Wat is Vietnam?’, ‘Hoe lang is een jaar?’. Dat haar vader naar het oerwoud gaat, spreekt haar erg aan want haar lievelingstekenfilm gaat over het oerwoud. De volwassenen om haar heen reageren angstig en opgelaten als het over haar vader en Vietnam gaat, waar ze de zenuwen van krijgt. Een mevrouw geeft haar te veel snoep: ‘Nu word ik ook een beetje bang.’ Het leven gaat zonder papa gewoon door, ze gaat naar groep drie en krijgt een nieuwe broodtrommel. Ondertussen komt er af en toe een bericht van papa maar hij is ver weg. Soms weet ze niet meer hoe hij er uit ziet. Misschien is hij wel verdwaald in het oerwoud en komt hij er nooit meer uit.
In rake en eenvoudige zinnen pakt Collins de gedachtenwereld van het meisje dat ze was toen haar vader zomaar wegging naar een land dat ze niet kende. Ze blijft consequent in het perspectief van het kind waardoor haar nieuwsgierigheid, onbevangenheid en lichte verontrusting heel duidelijk naar voren komen. Het is daardoor bijna meer een boek voor mensen die te maken hebben met kinderen waarvan familieleden worden uitgezonden dan voor kinderen zelf. De belangrijkste les is dat kinderen vooral bang worden als volwassenen daar signalen voor af geven.
De oorlog in Vietnam zal Nederlandse kleuters niet veel zeggen maar het thema van het boek is overstijgend. Als het niet om de wereldberoemde Suzanne Collins ging, had dit boek waarschijnlijk de Europese markt niet bereikt. De eenvoudige tekeningen van James Proimos sluiten goed aan bij dit verhaal. De grote ogen van het meisje en de rol van Rakker, de kat. Vooral de prenten waarop de oerwoud en oorlogsfantasieen van het meisje zijn uitgebeeld, zijn bijzonder. Papa komt na een jaar weer thuis en het is een beetje anders, maar ook veel is nog hetzelfde. Dat is een fijne gedachte en misschien is het wat naief en niet geheel realistisch, gezien de zelfmoordgolf onder Vietnamveteranen en tegenwoordig PTST, er gaat toch iets geruststellends uit van Een jaar zonder papa.
Een jaar zonder papa
Suzanne Collins
James Proimos
Maria Postema
Van Goor