close
Dé recensiesite over jeugdliteratuur
15+

Met iedere zin in ‘Ik geef je de zon’ is iets bijzonders

Jandy Nelson Ik geef je de zon Jeugdboek
Blossom Books
Waardering: 9.0

Vaak streep ik bijzondere zinnen en passages aan in romans, om ze later makkelijk terug te kunnen vinden. In Ik geef je de zon van Jandy Nelson ben ik daarmee gestopt want er zou nauwelijks een alinea zijn zonder strepen of uitroeptekens. Met iedere zin is wel iets. Vaak raak, of bijzonder, vreemd, ontroerend of van buitengewone stilistische klasse.  Soms ook flink over de top. Maar geen zin staat er voor niks of zonder bedoeling. Alles past en valt in elkaar in deze bijzondere young adult roman die in Amerika flink veel opzien baarde. Het is spitsroeden lopen voor de lezer die geen moment kan verslappen.

De roman heeft de ingrediënten die het tot een clichéboek zouden kunnen maken. Een tweeling van 14, een zus die losgaat met jongens en feesten, de broer die een buitenbeentje is en verliefd wordt op een jongen. Hun ouders (een moeder die vreemd gaat en een vader die moeilijk praat) gaan scheiden, ware het niet dat moeder nog voor de scheiding om het leven komt bij een auto-ongeluk. Het had mis kunnen gaan, ook omdat het debuut van deze auteur (De hemel begint bij je voeten) ten onder ging aan topzwaarte en onevenwichtigheid. Het is een wonder dat dat niet gebeurt en dit literaire bouwwerk tot het einde fier overeind blijft.

Het verhaal wordt beurtelings verteld vanuit het perspectief van Noah en Jude; de eerste doet dat in de periode voor de dood van hun moeder, zijn zus in de tijd erna. De twee lijnen naderen elkaar en het leidt tot een epos waarin de lezer wel meegezogen moet worden. Broer en zus willen beiden naar de kunstacademie, wat leidt tot een ongewilde concurrentiestrijd. Indirect gaat de roman daarmee over kunst, zeker als er een eigenzinnige kunstenaar in het leven van het gezin verschijnt. Hij vervult op een onverwachte manier de rol van katalysator. Noah en Jude moeten elkaar weer zien te vinden, en dat lukt. Het is een rollercoaster van ingewikkelde familie- en liefdesrelaties en gaat over niet met elkaar en niet zonder elkaar kunnen leven, over intense pijn en oprechte liefde. Nelson maakt inzichtelijk waarom mensen doen wat ze doen en waarom ze het elkaar daarbij soms zo moeilijk maken. Het gaat over elkaar iets gunnen en toch overeind blijven, over kunnen delen, over grenzen stellen en ga zo maar door. Bovenal gaat Ik geef je de zon over liefde, zoals de meeste boeken dat doen. Maar in dit boek is het invoelbaar, zowel in de pijn als de vreugde en de verwarring van alle heftige gevoelens die ermee samen gaan. Gelukkig is dit niet hét leven maar een gecomprimeerde versie, anders is het niet te doen. Maar het is wel een overtuigend coming of age verhaal, over die periode van volwassen(er) worden, die gepaard gat met zoveel nieuwe ervaringen, gevoelens en keuzemomenten.

Ik heb zelden een jeugdroman gelezen die technisch zo knap is opgebouwd. Het is eigenlijk niet na te vertellen hoe dit boek in elkaar steekt, dat moet je ervaren. Je kunt kritiek hebben op de overvloed aan metaforen en het gebruik van stijlvormen maar wijs in dit boek maar aan waar ze nutteloos zijn. Dit is een boek dat iedereen moet willen lezen, van welke leeftijd ook. Ik geef je de zon is een duizelingwekkende leeservaring en een boek waarin je meteen na het dichtslaan opnieuw wilt beginnen.

Titel Boek:

Ik geef je de zon

Auteur:

Jandy Nelson

Vertaler:

Aimee Warmerdam

Uitgever:

Blossom Books

Kaft:
Tags : homojeugdboekkunstLiefde en vriendschapouders