Lachen! van Najiba Abdellaoui, illustraties Simon Buijs, Querido, 4+
De vader van Latif is er net te laat bij als zijn zoontje een keer lacht. Latif is dan veertig dagen oud en het is meteen de laatste keer. Wat ze ook proberen, ze krijgen de lach niet terug op het gezicht van de kleine jongen. Als een arts constateert dat Latif niet normaal, reageren zijn ouders woedend: ‘Nep-specialist! Kom, we gaan. Latif gaf de dokter nog een knipoog met twee ogen. Toen sloeg de deur achter hen dicht. Buiten begon het te regenen.‘ Die knipoog en het regenen geven perfect de onderkoelde humor van dit boekje aan.
Lachen! verschijnt in de Tijger-lezen reeks van Querido, die bedoeld is voor beginnende lezers en geschreven is in korte zinnen en eenvoudige taal. Najiba Abedellaoui schreef een handvol eigen boeken en werkte mee aan de bundels Bedtijdverhalen voor rebelse meisjes en De schoen van tien miljoen. Met Lachen! schrijft ze een geestig en talig boek dat bij de lezer wel op de lachspieren werkt en uitstekend aansluit bij de doelgroep.
Op de kleuterschool komt Latif als de kast als niet-lacher waarna iedereen hem aan het lachen probeert te maken. Dat gaat zijn hele schooltijd zo door, met absurde en hilarische voorbeelden, zoals een toneelstuk over aliens die achterstevoren praatten. ‘Latif vond het achterstevoren taaltje leuk, maar niet om te nehcal’. Af en toe voelt Latif iets kriebelen en borrelen, maar tot echt breeduit lachen komt het maar niet. Tot er een nieuwe meester komt en het onvermijdelijke dan toch gebeurt. Dat slot komt ook voor de lezer als een bevrijding.
Even terloops als vanzelfsprekend speelt de religieuze en culturele achtergrond van Latif een rol in het verhaal. Zijn ouders bedanken Allah op alle mogelijke manieren als hun zoon eindelijk lacht, en de jongen wordt voorgehouden dat glimlachen in de Islam als een goede daad geldt. De graphische en sjabloon-achtige illustraties van Simon Buijs, die meestal werkt onder de naam Bobby Pola, zijn uitbundig en behoorlijk fel van kleur in alle kleuren van een kauwgombal. Vooral de gezichtsuitrdukkingen versterken het slapstick karakter van het verhaal. Weinig subtiel, maar het werkt goed in dit aanstekelijke boekje.
