Veel verhalen over de Tweede Oorlog zijn verteld maar er zijn altijd weer episodes die minder bekend zijn. Zoals het verhaal van de vader van auteur Anna Woltz, die na de oorlog in een herstelprogramma voor kinderen naar Denemarken ging. Ze logeerden een paar maanden bij families om op krachten te komen. Hoofdpersoon Luuk in het verhaal komt bij een boerenfamilie terecht, samen met het meisje waar hij vanaf het begin van de busreis mee botst. Luuk is een openhartige en enthousiaste jogen terwijl Ida een gesloten en terughoudend meisje is. Daar zit natuurlijk een verhaal achter en dat wordt de lezer langzaam gewaar.
De kinderen hebben het goed in Denemarken, ze voelen zich vrij en krijgen te eten en de toekomst lacht hen weer toe. Maar de ellende van de afgelopen oorlogsjaren is niet zomaar vergeten. Al die tijd dacht Ida dat als de oorlog maar voorbij was, alles goed zou komen en alles mogelijk zou zijn. Dat ze zou kunnen vliegen. Daar wordt ook die wat merkwaardige titel mee verklaard: ‘Het is voorbij nu. Maar het is niet goed gekomen. Ik kan nog steeds niet vliegen.’
Een mooi klein verhaal dat goed is opgeschreven, maar het is ook een beetje braaf en voorspelbaar en het wisselende perspectief tussen Luuk en Ida vertraagt. Luuk wordt verliefd op de eigenzinnige boerendochter maar groeit ook steeds meer naar Ida toe. Het geheim van Ida ligt er nogal dik bovenop. En de kinderen in dit boek zijn wel erg vroeg wijs. Ze hebben natuurlijk wel wat meegemaakt maar denkt een jongen van tien echt iets als: ‘Het lijkt alsof er achter elk woor dat ze zegt tien andere woorden zitten die hij niet kan verstaan.’?
Anna Woltz levert veel prettige boeken af die prima weglezen maar ze zou iets meer uit haar literaire talent kunnen halen.
Ik kan nog steeds niet vliegen
Anna Woltz
