Querido
Annelies Jorna
‘Het begint als een gewone zomerdag, de dag waarop Jimmy Killen doodgaat en weer levend wordt’. De eerste zin van de nieuwste jeugdroman van David Almond is typerend voor deze Engelse auteur. Hij geeft met dit begin feitelijk de plot weg want daar gaat het niet om in de literatuur van Almond, het draait om de weg er naar toe.
In dit geval letterlijk de weg van Davie die op een prachtige zomerse dag een lange wandeling door de heuvels rond zijn dorp maakt, nadat er een ‘lijk’ is gevonden in het puin. Het heeft te maken met twee rivaliserende families en de goede lezer weet na de eerste zin al dat het niet om een lijk gaat. Voor Davie is het confronterend omdat niet lang daarvoor zijn vader is overleden. Er gaat van alles door zijn hoofd, zoals meestal bij Almonds personages. Hij zegt dingen als ‘Het is een vreemde wereld, en wie weet wat er woedt in een mensenhart’ en denkt dingen als: ‘Als het varken een ziel had, waar zou die ziel nu dan zijn?’. De lezer die zich open wil en weet te stellen voor dit filosofisch getinte proza vol gedachtenspinsels en vervreemdende dialogen, gaat mee in een letterlijk en figuurlijk bijzondere trip.
Davie spreekt onderweg met een onder andere een priester die het celibaat en God vaarwel zegt, twee spelende meisjes, een zwerver op één been en een man die zijn vader goed gekend heeft. Hij voert gesprekken die hem langzaam dichterbij zichzelf lijken te brengen. Zoals de coverillustratie ook toont, balanceert hij tussen het donker en het licht en heeft het laatste uiteindelijk de overhand.
Almond werkt veel met symboliek en motieven, zoals in dit boek de kleuren en zon uit de titel en tal van religieuze verwijzingen. De eerste zin verwijst al meteen naar de opstanding en Davie peinst en praat veel over God. Hij stelt hem zich voor als een kunstenaar die met kleurpotloden of krijt werelden heeft geschapen, of misschien is hij wel een soort schrijver die eindeloos verhalen bedenkt.
David Almond won in 2010 de Nobelprijs voor jeugdliteratuur (de Hans Christian Andersen Prijs) en werkt gestaag door aan zijn rijke ouevre dat voornamelijk uit serieuze, gelaagde en vaak wat somberere jeugdboeken bestaat, met af en een toe een wat vrolijker uitstapje. Zoals zijn vorige boek, het sprookjesachtige Het wonderlijke verhaal van Angelino Brown dat me net iets meer kon bekoren, vooral vanwege van de fantastische gekte die toch veel zeggingskracht heeft. Die zeggingskracht heeft De kleur van de zon zeker ook, maar dan op een wat gemaaktere manier.
Uiteindelijk komen de personages weer mooi bij elkaar en dat is op een bepaalde manier troostrijk. Het lijk en zijn moordenaar, de priester en zijn geliefde en Davie en zijn moeder. Zij fluistert haar zoon toe: ‘Het ergste is achter de rug jongen’. De jongen is een man geworden. De kleur van de zon is een jeugdliteraire roman, met de nadruk op literair, over rouw en hoop. Er gloort meestal langzaam weer licht, lijkt Amond te willen zeggen.
