De kleine lord van Frances Hodgson Burnett, vertaling: Imme Dros, illustraties: Djenné Fila. Uitgeverij Leopold, 10+
De Britse schrijfster Frances Hodgson Burnett wordt vooral herinnerd door twee boeken: De geheime tuin uit 1911 en Litte Lord Fauntleroy uit 1886. Het eerste is haar echte klassieker, maar was niet meteen na verschijning een succes. Het andere boek was dat wel. Het verscheen oorspronkelijk als feuilleton in een tijdschrift en vooral de prenten van illustratrice Reginald B. Birch spraken tot de verbeelding en hadden invloed op de mode van die tijd en er ontstond een uitgebreide merchandise rond het boek.
Het werd net als De geheime tuin meerdere keren verfilmd, voor het laatst in 1980 toen het een succesvolle kerstfilm was met Sir Alec Guinnes in een van de hoofdrollen. Uitgeverij Leopold brengt De kleine lord nu opnieuw op de markt in een vertaling van Imme Dros. De momenteel veelgevraagd illustratrice Djenné Fila maakte de coverprent en enkele illustraties voor binnenwerk. De buitenkant is sierlijk maar de opmaak van het binnenwerk is behoorlijk dwingend, om niet te zeggen opdringerig, met de tekst in een soort ornament. Het verhoogt de klassieke uitstraling maar vermindert de leesbaarheid.
Hoofpersoon van het boek is de zevenjarige Cedric die met zijn moeder in vrij armoedige omstandigheden in New York woont. Zijn overleden vader was een Engelsman die een moeizame relatie had met zijn eigen vader, een schatrijke graaf, die alle contacten verbrak nadat zijn zoon met een Amerikaans burgermeisje trouwde. Het verhaal begint met de mededeling van de advocaat van de grootvader dat Cedric diens enige erfgenaam te zijn en is voorbestemd om de titel Lord Fauntleroy te dragen. Hij wordt op termijn eigenaar van alle landgoederen en bezittingen van de familie maar dient wel meteen naar Engeland te komen om bij zijn grootvader te gaan wonen.
Die staat alom bekend als een onaangename en liefdeloze man. Cedric is een charmante en onbevangen babbelkous die geen weet heeft van opa’s bokkige karakter. Hodgson Burnett maakt bijna een heilige van hem: een argeloze engel ie iedereen in zijn buurt om de vinger windt. De ouwe man ontdooit volledig in de nabijheid van zijn kleinzoon en blijkt tot ieders verbazing over emoties en empathie te beschikken. Dros vertaalt die verandering prachtig met ‘het benam hem de adellijke adem.’ Er dient zich plots nog een andere erfgenaam, wat gelukkig voor een beetje spanning en ontwikkeling in het verhaal zorgt. Verder gebeurt er namelijk niet zoveel, wat dat betreft is De geheime tuin een stuk onderhoudender. De kleine Lord kent veel uitweidingen, lange zinnen en herhalingen en heeft als jeugdboek de tand des tijds niet goed doorstaan. De kinnesinne tussen Amerikanen en Engelsen en de klassenverschillen zullen veel kinderen van nu weinig aanspreken.
Voor de liefhebber van klassiekers is het boek dan wel weer een genot door de sfeer en de bloemrijke taal, die door Dros niet gemoderniseerd is. We lezen over liefkozen en grootmoedigheid, woorden die je in kinderboeken van nu nog weinig tegen komt.
