Lemniscaat
Margaretha van Andel
In de recensie van Laat ons zien wie je bent noemde ik het proza van Elle McNicoll in zekere zin activistisch omdat ze nadrukkelijk haar boodschap over mensen met een neurodiverse ‘stoornis’ verkondigt. Dat ieder mens de moeite waard is zoals hij of zij is, staat zo vaak in Toverslag dat het bijna gaat tegenstaan. Ook omdat het ogenschijnlijk weinig met het verhaal te maken heeft. Hoofpersoon Ramya heeft net als de auteur dyspraxie, een motorische stoornis die invloed kan hebben op o.a. het schrijfvermogen.
Daar staat tegenover dat Ramya gezegend is met een bijzondere gave, ze heeft oog voor verschijnselen die voor anderen onzichtbaar zijn. Ze kan door de ‘Schijn’ heen kijken. Het is de opmaat voor een magisch-realistisch familieverhaal over tovenarij, bovennatuurlijke wezens en schemergebieden. Na het overlijden van de grootvader veranderen de verhoudingen in haar familie. Ramya krijgt een opdracht van opa mee maar weet niet goed wat ze met haar krachten moet. Haar ouders en tantes, die op verschillende manieren ook een tik van de magische molen hebben gekregen, sturen haar diverse richtingen uit.
Toverslag verzandt in een uitgesponnen en rommelig avontuur in weinig vloeiende taal, waarin Ramya de strijd aangaat met de zogenaamde Sirenen. Helaas transfomeert McNicoll haar onzekere hoofdpersoon in een pompeuze superheldin die barst van het zelfvertrouwen. Want, leren we, als je bedrading anders in elkaar zit en je maar vaak genoeg vernederd wordt, trek je vanzelf je eigen plan. Dat zal, maar als lezer trek je graag zelf die conclusie in plaats van hem ingepeperd te krijgen.
