Sieb waagt zich vol overtuiging aan Annie

Wat een goed idee om een andere illustrator de kans te geven de versjes van Annie M.G. te laten illustreren. Alle hulde voor Fiep, maar haar werk kennen we en dat wordt met grote overgave en nijverheid bewaakt. Sieb Posthuma sloot zich een tijdje op om te stoeien met Dikkertje Dap, de Wimwamreus en de spin Sebastiaan en het is een prachtboek geworden.

Een vijver vol inkt heeft een mooie maar wat mysterieuze en duistere cover, die haaks staat op de vrolijke en kleurrijke inhoud. Wie zich niet door de omslag laat weerhouden, treft binnen in ‘de mooiste kindergedichten’ van Annie M. G. aan en dat is altijd feest, nog los van de vraag of dit echt de mooiste zijn. Het is natuurlijk een subjectieve keuze en een nogal veilige ook want de bekendste verzen staan. Hendrik Haan, de spin Sebastiaan, de de lapjeskat, de beren van mevrouw Van Gelder en Dikkertje Dap. Gelukkig ook minder voor de hand liggende gedichten zoals Beppie Snauw en De mislukte fee.

Natuurlijk gaat het bij dit boek om de nieuwe illustraties van Sieb Posthuma. In zijn vertrouwde, toegankelijke stijl slaagt hij er in een gevarieerd palet neer te zetten. De verveling die een beetje optrad bij Mr. Finney, wat ongetwijfeld ook met het verhaal en de auteur te maken had, is hier helemaal verdwenen. Posthuma is een echte illustrator: hij verbeeldt het verhaal. Geen abstracties of experimenten maar tekeningen bij het verhaal, in dit geval gedichten. In die zin is hij een conventioneel tekenaar maar niet in de negatieve betekenis van dat woord. Posthuma verbeeldt en voegt toe en wat hier vooral opvalt is zijn gevarieerd en veelzijdigheid. Binnen de technieken en vormen die hij beheerst, weet hij telkens opnieuw een wereld te creëeren.

Sommige illustraties liggen voor de hand (drie ouwe ottertjes op een fiets) maar vaker verrast hij door vorm en kleurgebruik. Een goed voorbeeld daarvan zijn de beren van mevrouw Van Gelder. Met bruinige vierkante en ronde vormen zet hij een sterk beeld neer. Vrijwel iedere prent herbergt een grapje of verrassinkje, zoals hier het berenondergoed aan de waslijn. De meeste prenten zijn kleurrijk maar juist de tekeningen die wat soberder van kleur zijn, vallen op en springen eruit. Zoals die van Marietje die bang was voor water en zeep. Mijn favoriet is de tekening bij het verhaal over de rovers en de maan waarin kerktorens op elkaar gestapeld staan in een prachtige blauwe nacht.

Het was bekend maar hij bewijst het nog maar eens: Sieb Posthuma is enorm veelzijdig en toch zeer stijlvast. Hij kan die talenten in deze illustraties goed kwijt. Je voelt het tekenplezier en tegelijkertijd een soort van opwinding: “Jippie, ik mag Annie doen”. Voor sommigen is het vloeken in de kerk maar ik vind het dapper dat ook anderen de kans krijgen het werk van Annie M.G. te illustreren. Fiep Westendorp vergeten we echt niet. Is het heel gewaagd om te zeggen dat er maar eens een nieuwe beeldtaal voor Jip en Janneke ontwikkeld moet worden? Ik zou er reuze nieuwsgierig naar zijn.

Kaft: