Engeland is momenteel opnieuw in verwarring over een ernstig gewelddadig incident waarbij kinderen waren betrokken. Twee broertjes van 11 en 12 tuigden op een gruwelijke sadistische manier twee leeftijdgenootjes af die het er nog net levend van af brachten. De realiteit overtreft de fictie weer eens want Kevin Brooks lijkt in Bedreigd het toppunt van intimdatie en geweld door kinderen beschreven te hebben. Niet dus.
Al is pesten in dit boek ook al een eufemisme voor wat Moo en Brady overkomt. De dikke Moo en de kleine Brady zijn om beurten de klos en kennen een wankelmoedige solidariteit. Als de ander wordt gepakt ‘dan niet ik’. Moo heeft zich een manier eigen gemaakt om de gewelddadigheden buiten zich zelf te plaatsen. Die lijdzaamheid is begrijpelijk en tegelijkertijd heel akelig. Sla eens terug man.
Moo voelt zich vooral veilig op de brug over de snelweg waarbij hij in trance raakt door het voortrazende verkeer. Juist daar slaat echter het noodlot toe want hij is getuige van een bizar ongeluk dat een afrekening in het criminele circuit blijkt te zijn. Moo komt terecht in een horror-scenario waarbij hij onder zware druk komt te staan en maar moeilijk de juiste keuzes kan maken. Een groot advocatenbureau, louche politieagenten en niets ontziende misdadigers: het is niet kinderachtig waar Moo mee te maken krijgt. Moet hij er voor kiezen de waarheid te vertellen? Het leven van Moo wordt een groot dilemma waarin goed en kwaad nog nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn.
Naast het thriller-achtige verhaal is het vooral de vorm die de hoofdrol speelt in Bedreigd. Brooks kruipt diep onder de huid van de jonge Moo en beschrijft heel direct en uitvoerig al zijn gevoelens, twijfels en angsten. Zijn innerlijke monologen zijn pijnlijk, soms bijna verstikkend, en roepen de gevoelens op die gepeste kinderen soms met zich meebrengen. Het is allemaal heel vervelend voor de gepeste maar hij werkt het ook wel een beetje in de hand. Een mengeling van medelijden en irritatie, je houdt van Moo en hebt een hekel aan hem.
Het is een raadsel waarom de oorspronkelijke titel Kissing the Rain niet gewoon is vertaald met De Regen Kussen zoals vertaler Wiebe Buddingh’ dat wel in de roman doet. Te literair voor uitgeverij De Harmonie? Querido had zijn handjes juist dichtgeknepen met zo’n titel, vermoed ik.
Daarnaast is het veelvuldig gebruik van kapitalen in dit boek behoorlijk storend. Zoals de roddelbladen dat doen: voortdurend en zonder duidelijke reden woorden in kapitalen afdrukken, waarbij het effect totaal verloren gaat door de overdaad.
Brooks toont zich een meester in de vasthoudende innerlijke monologen maar overspeelt zijn hand enigszins door het groteske thriller-scenario. Toch overwon ik gedurende het lezen mijn aanvankelijke weerstand voor een groot deel. Bedreigd is een gruwelijk boek over lijden, over leugens en de waarheid. Het leven van Moo is de hel, en niet anders. Brooks biedt nauwelijks houvast of uitzicht. Welke keuze Moo ook maakt, hij is de verliezer.
Bedreigd
Kevin Brooks
Wiebe Buddingh’
