Kapot van Louisa Reid. Vertaling: Merel Leene. Blossom Books, 15+
‘De waarheid ligt aan stukken als de glasscherven op straat’. Joe moet de gevolgen dragen van het dodelijke auto-ongeluk dat hij in de nieuwjaarsnacht veroorzaakte. Pas veel later begint de rechtszaak tegen hem, die de rode draad vormt van deze young adult verzenroman. Joe pleit onschuldig en de lezer blijft lang in het ongewisse over de precieze toedracht van het fatale ongeluk.
Auteur Louisa Reid kiest voor de versvorm die, zoals meestal, sterke en zwakkere momenten oplevert. Van de knullige dagboekrijmelarij proza waarmee het boek opent: ‘Rechtszaal, vechtzaal./ Ik sta terecht. / ’t Pleit wordt beslecht. / Geen uitweg’, tot melodramatische metaforen als ‘we dronken van de zon en renden goudglanzend naar huis’. Maar vooral waar Joe zijn enorme worsteling beschrijft, is het bij vlagen aangrijpend: ‘Overal in mij vallen gaten’. Of de weerslag op thuis, waar zijn vader op sterven ligt: ‘Thuis rook het naar / medicijnen en verdriet’.
Kapot is het relaas van een verwoest leven, van meerdere verwoeste levens, maar vooral een verhaal over onbetrouwbaarheid en verraad. De vriendin van Joe speelde een belangrijke rol in het ongeluk maar kiest ervoor haar voormalige geliefde hard te laten vallen. Reid beschrijft minutieus hoe de twee niet met elkaar maar ook niet zonder elkaar konden leven. Hoe er een venijnige relatie ontstond, die tegenwoordig ’toxisch’ wordt genoemd. In die zin is het een soort reconstructieve roman waarbij de rechtszaak de dramatische apotheose vormt.
Het is nogal uitgebreid en veel, en zoals gezegd, niet geheel vrij van effectbejag en melodrama, en toch houdt het de aandacht vast. Kapot is zo’n boek dat het ene moment ergernis oproept, om je vervolgens toch weer naar de keel te grijpen.
