close
Dé recensiesite over jeugdliteratuur
10+

Over je hart hebben ze niks te zeggen

Sue Durrant Stukjes Hemelblauw Kinderboek
Meis & Maas
Nan Lenders
Waardering: 8.0

Ira verzint verhalen over monsters en reddingsacties voor haar kleine broertje Zac maar van het belangrijkste verhaal weet ze niet zeker of ze het heeft bedacht. Het verhaal over hun moeder die hem kusjes gaf en net zulke krullen had als haar kinderen. Ira doet alsof ze zigeuners zijn, die voortdurend onderweg zijn naar spannende plekken maar dat is een romantisch verzinsel om iets leuk te maken dat het niet is. Zo vaak verhuizen, naar ouders en tehuizen waar je niet lang kunt blijven, is afschuwelijk.

Stukjes Hemelblauw (getipt door het boekenpanel DWDD en dus meteen voorzien van het stickertje) van Sue Durrant, is geschreven vanuit een tienjarig jeugdzorgdkind (zo noemt Ira zichzelf) dat in rake observaties en gedachten vertelt over hun leven. Over de directrice van het kindertehuis: ‘Ze glimlacht die glimlach die helemaal geen glimlach is, om akelige dingen te kunnen vertellen.’

Ira en haar broertje houden hun hart stevig vast want ze kunnen je overal naar toebrengen maar over je hart hebben ze niks te zeggen. ‘Als je geen ouders hebt, moet je wat er binnen in je zit extra goed bij je houden’. Het hartverscheurende en levensechte verhaal van twee kinderen zonder ouders, en ogenschijnlijk zonder toekomst, is vrij droog opgeschreven, waardoor het was van sentiment is.

De angst voor nieuwe teleurstellingen en de moeite om mensen te vertrouwen en zich te hechten, het komt allemaal aan de orde en soms wat al te letterlijk Durrant laat haar hoofdpersoon teveel expliciet uitleggen. Bijvoorbeeld dat zij en de andere kindertehuiskinderen snel driftig en emotioneel zijn omdat hun emoties zo dicht bij elkaar zitten. Sterker zijn de beschrijvingen die dat duidelijk maken, zoals de moeite om zich ergens thuis te voelen. Het huis van een aardige mevrouw, bij wie ze op vakantie zijn, voelt als een andere planeet. Ze horen daar niet, ze horen in een kindertehuis, denkt Ira. Ze mogen het eigenlijk niet goed hebben, stel je voor dat het wel ergens lukt.

Zonder ouders heb je een herinneringenboek nodig om dingen uit je kindertijd voor altijd mee te nemen. Daar maakt Durrant fraai gebruik van, net als de onverbrekelijke band tussen broer en zus, de noodzaak van bijgeloof en het wegzakken in fantasie. Sterk is de verhaallijn over Glenda, een meisje dat eerder in het kindertehuis woonde en van wie Ira brieven onder de vloer vindt. Een onverwachte plotwending rond dit imaginaire meisje, dat ze vaak echt ziet lopen, maakt veel duidelijk. Het naschrift over hoe het meer dan twintig jaar later met broer en zus en de anderen uit het kindertehuis gaat, is merkwaardig. Alsof het verhaal af moet zijn en lezers niet zelf mogen of kunnen invullen hoe de kinderen is vergaan.

Ondanks die tekortkomingen is Stukjes Hemelblauw een boeiende kinderroman en een sterk debuut.

Tags : FamilieKinderboekmoederoudersproblemenRuzie en pesten