Aart Staartjes had nog geen kinderboek geschreven. Dat is op zich een verrassing want vrijwel iedere bekende kindervriend waagt zich er aan. Meneer Aart heeft tot zijn 71e gewacht voordat hij het voorleesboek Hannes schreef.
Hannes is een jongetje van 5 uit een dorp en loopt op klompen. Eerst op roze omdat zijn moeder op een meisje had gerekend. Maar Hanna wordt Hannes en zijn ouders zijn dolgelukkig met hem. Hannes blijkt namelijk een heel grappig zoontje te zijn die rake vragen stelt, bijzondere observaties doet en eigenzinnige analyses geeft. Wanneer hij bij de begrafenis Oom Leen in de kist ziet liggen, snapt hij wat er aan de hand is. ‘Oom Leen is doodmoe, heel erg doodmoe omdat tante Truus altijd zo druk doet’. Staartjes laat Hannes kleine en eenvoudige avonturen beleven. Hij gaat met zijn ouders naar het strand, er komen nieuwe buren in de straat wonen en mama wordt ziek.
Staartjes heeft een paar aardige vondsten (kwallen zijn plasticzakdiertjes en ‘Erik met een k’ heet consequent Erik Meteenka) en toont zich een bekwaam verteller. Maar hij is wel erg in de tijd blijven steken. Geen internet, geen mobiele telefoons of dvd´s. Hannes is het jongetje zoals opa´s vroeger waren. Die waren immers met niks tevreden. Staartjes predikt de soberheid en de eenvoud nogal nadrukkelijk. Op het strand eet het gezin ‘een boterham met kaas en delen ze een appel’. Niks geen McDonalds of ijsjes, stel je voor. Hannes en zijn ouders zijn in alles het symbool van ‘doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg’ en dan nog een stapje verder. Hannes wil uiteindelijk ook geen koning worden want koningen doen niks en ‘geld krijgen met niks doen is het ergste wat er is’. Die verheerlijking van de soberheid schiet zijn doel voorbij want op een gegeven moment weten we wel dat je het zonder luxe-artikelen ook heel leuk kunt hebben.
De bijgeleverde cd valt een beetje tegen, Aart Staartjes leest maar een paar verhaaltjes in een nogal gelijkmatige verteltrant. De tekeningen van Kees de Boer sluiten heel goed aan bij de sfeer en toon van het boek. Ook een beetje ouderwets en zonder poespas. Alleen wat jammer van de neuzen, alsof alle personages Pinokkio zijn. Het boek is bovendien nogal slordig afgewerkt want ik telde meer dan drie schrijffouten en dat is teveel.
Een leuk voorleesboek, ook omdat de verhaaltjes goed zijn opgedeeld en de moraal minder zal storen als het boek in kleine deeltjes wordt geconsumeerd. Een woord dat Meneer Aart nooit zou gebruiken trouwens: consumeren.
Hannes
Aart Staartjes
Kees de Boer
