Leopold
Joren Joshua
‘We hebben een nieuwe bij ons in de klas. Een zebra. Ze heet Ariane en ze is er nu een week.’ Iedere eerste regel in de elf verhalen in Zeb. van Gideon Samson is intrigend. Neem bijvoorbeeld: ‘Op de vierde woensdag van oktober wordt het huilen afgeschaft’ of in een verhaal dat over de hik blijkt te gaan ‘Alles bij elkaar hadden we ‘m bijna drie weken’.
De korte verhalen zijn aan elkaar gelinkt doordat ze allen vanuit een personage in dezelfde klas worden verteld. Steeds is er iets vreemds aan de hand, iets dat misschien niet kan maar toch gebeurt. Een zebra in de klas, heel logisch is het niet, maar ze zit er wel en speelt gewoon mee in de pauze. Bij een vande leerlingen woont een gazelle in huis en Maximilaan raakt er langzaam van overtuigd dat twee en twee vijf is, zoals iedereen om hem heen beweert.
Waarom moet alles zou zijn zoals het altijd is geweest? Samson speelt op een plooibare manier met wetten en regels. Alle verhalen schuiven als vanzelf in elkaar en dat is razendknap. Speels, avontuurlijk en toegankelijk en met een onnavolgbare logica. Hij rijgt de zinnen onvoorstelbaar soepel aan elkaar, de diaogen zijn grandioos, het wordt nergens nodeloos ingewikkeld gemaakt. En toch gaat het ergens over, bijvoorbeeld in het verhaal over twee jongens die precies hetzelfde hebben gedroomd.
Samson schreef de afgelopen jaren voor verschillende leeftijdsgroepen maar het lijkt er op dat hij voor deze doelgroep het meest tot zijn recht komt. Het is wachten tot hij gevraagd wordt om het kinderboekenweekgeschenk te schrijven. Vrijwel niemand schrijft zo goed voor jonge kinderen als Samson. De illustraties van jongeling Joren Joshua (28) nemen in dominant oranje een prominente plek in. Of ze mooi zijn is voer voor discussie en een kwestie van smaak maar ze sluiten in hun vervreemding en speelsheid goed aan bij de verhalen.
Vooruit: nog zo’n beginzin: ‘Zitten we samen haar zusje Barbie doormidden te knippen, zegt ze zomaar ineens: ‘Ik wil jouw hoofd’. Die moet je echt een paar keer lezen. Samson blijft consequent in de modus dat twee plus twee eigenlijk vijf is. Hoezo niet? Het laatste verhaal gaat over de bruiloft van juf Cato met de Bruno, de man over wie één van de spreekbeurten gaat. Onnodig om erbij te vertellen dat de trouwerij plaatsvindt op een datum die niet bestaat.