Wie wil er nou niet een poes zijn? Een beetje op muizen jagen, lekker spinnen en geaaid worden en het grootste deel van de tijd slapen. Tanneke Wigersma zet die fantasie om in realiteit. De wat sikkeneurige oudere dame Mollie valt tijdens een stormachtige nacht uit het zolderraam en verandert in een poes. Het duurt even voordat ze het zelf in de gaten heeft. Ineens heeft ze vier pootjes waarvan 3 met een witte sok en één met een kous en een harige kont waar een zwiepende staart uit komt. Mollie doet de dingen die een poes doet, dat is sterker dan haar zelf maar ze moet veel weerstand overwinnen om zich met haar eigen tong te wassen en een vogel te vermoorden. Ze groeit steeds beter in haar nieuwe gedaante en leventje. Als mens had ze het niet zo op buurjongetje Finn maar de poezenvriend ontfermt zich over haar nadat zijn eigen poes overlijdt. Mollie vleit zich spinnend op zijn schoot.
Wigersma speelt op een aardige manier met de fantasie om een dier te willen zijn en loopt de herkenbare situaties en gevoelens langs. Het jagen op dieren dat zo’n lief huisdier toch wat minder prettig maakt. In de omgang met mensen valt het poezelige taalgebruik op. Wigersma laat Mollie terugmiauwen maar natuurlijk verstaan mensen dat niet maar het levert kolderieke gesprekjes op. Veel facetten kennen we uit Minoes van Annie M. G. Schmidt waarin het omgekeerde gebeurt en een poes in een mejufrrouw verandert. De vraag waarom Mollie in een poes verandert, blijft in de lucht hangen en is de achilleshiel van dit boek. De karakters en verhoudingen hadden beter uit de verf kunnen komen en dan was het wellicht een bijzonder jeugdboek geweest. Nu is het een leuk verhaal over hoe het is om in een dier te veranderen.
Philip Hopman illustreert ook dit boek, die man tekent wat af als huisillustrator van uitgeverij Querido, er verschijnen wel erg veel boeken met zijn illustraties. Hij doet dat bekwaam maar ook wat plichtmatig en maakt van de poes Mollie een wat malle eekhoorn. Hopman onderscheidt zich in zijn prentenboekenwerk, als illustrator vind ik hem minder interessant.
Mollie krijgt een staart
Tanneke Wigersma
Philip Hopman
Querido