Groeten van Sem Valentijn van Tineke Honingh, Van Goor, 12+
De bandnaam van The Cast wordt in The Task veranderd als één van de leden anders genoemd wil worden. Cas is rokken gaan dragen en heet voortaan Kes. Voor Timor, Ali en Sem is het geen issue en ze ze wennen er snel aan om die en diens te zeggen. Voor Sem (achternaam Valentijn) is de verandering even spannend als veelbelovend. Ze zoende al eens met Cas maar valt op meisjes en dus zit er met Kes misschien wel meer in. Zeker als die haar vraagt voor een date op Valentijnsdag.
In Groeten van Sem Valentijn beschrijft Tineke Honingh (vooral bekend van Struikmeisje) de zoektocht en verwarring rond identiteit en seksualiteit die brugklassers kunnen ervaren. Hoe weet je hoe het bij jezelf zit en hoe bij een ander? Ze maakt op overtuigende wijze duidelijk hoe leuk maar ook hoe verwarrend het kan zijn. En hoe groot de rol van schaamte en onzekerheid is. De centrale kwestie in dit boek is: hoe goed ken je de ander eigenlijk? De jongeren lijken open en dat zijn ze ook wel, maar ze zeggen natuurlijk niet alles tegen elkaar. Omdat dat soms te spannend is, of omdat ze teveel met zichzelf bezig zijn. Dat levert de nodige misverstanden en bijbehorende emoties op.
Het boek bestaat volledig uit brieven die Sem aan een personage uit een game die ze even niet kan spelen omdat het gezin heeft gekozen voor Wifiloze Weken. Een wat gekke keuze, brieven aan een gampersonage dat niks terug kan zeggen. Een wat statisch gegeven dat niet overtuigt en vooral voelt als vorm. Dat geldt voor meer dingen in het boek die gekunsteld overkomen. Valentijnsdag in het gezin met de achternaam Valentijn een grote rol laten spelen, is flauw. Net als dat haar moeder door haar afkomst Engelse uitdrukkingen letterlijk vertaalt in het Nederlands. Mindblowing wordt herzenblazend en meer van dat soort voorbeelden. Het is een keertje leuk maar voelt daarna als een gimmick. Onnodige ballast die het verhaal in de weg zitten.
Dat verhaal leidt naar een geheim concert met de band voor de oma van Sem die in het verpleeghuis ligt. Oma speelt een mooie, verbindende rol en vanaf het moment dat zij de brieven mee gaat lezen, krijgt het verhaal diepgang en komt het binnen.
De zoektocht naar een eigen identeit is een sterk gegeven dat recht doet aan wat er in die leeftijdsfase gebeurt. Het past ook goed bij deze tijd waarin meer bespreekbaar is, al lijkt dat soms alleen maar zo. De zelfverzekerde Kes met haar eigenzinnige kledingkeuze kan daar over mee praten. Sem zegt ergens dat ze het gevoel heeft dat iedereen iemand begint te worden maar dat dat niet voor haar zelf geldt. “Ik was nog duidelijk een niemand.” In dat soort passages is Honingh op haar best.
