Gottmer
Floor Rieder
In het dorpje Spitskruim spint de zijderups dekbedden, verzorgt de rode kruisspin de zieken en maakt de vleesvlieg rookworsten. Vanwege dit soort subtiele humor is De Cycloop van Daan Remmerts de Vries na een paar bladzijden al een feest om te lezen. Zeker als er in een achteloos bijzinnetje staat: ‘En de bijen hoorden erbij’. Iedereen doet alles voor elkaar in het dorpje: de waterjuffer deelt glazen drinken uit en de kakkerlak haalt emmertjes met poep op.
Dan is er plots een ogenschijnlijke aardbeving, die wordt veroorzaakt door de komst van de cycloop, die op de eerste bladzijde werd geïntroduceerd met een close-up van zijn machtige oog. Helaas zie je niet zoveel met één oog dus het monster struikelt overal over. Eenmaal van de schrik bekomen, besluiten de inwoners van Spitskruim de slechtziende cycloop te helpen. Met zijn allen maken ze een bril en de cycloop ziet alles weer scherp. Wie dankbaarheid verwacht, komt bedrogen uit, de cycloop maakt zijn status als mythisch monster waar. Een onverwachte en geestige draai met een kleine moraal. De dorpsbewoners helpen elkaar wederom en de cycloop ziet nog steeds alleen zichzelf. Een open verhaal waarbij niet ingegaan wordt op de mythische betekenis, anders dan dat hij één oog heeft en een monster zonder scrupules is.
Floor Rieder maakt priegelige snedes die altijd weer kunstig zijn maar in dit geval werken ze zichzelf tegen; het zijn zoekplaatjes geworden. Tussen de kasseien van Spitskruim is het speuren naar de dieren en hun bezigheden en de cycloop, van wie de schubben akelig veel op de kasseien lijken. Het kan de bedoeling zijn maar de keuze pakt druk en rommelig uit. De dieren komen niet tot hun recht en het verhaal lijdt eronder. De grotere prenten met één figuur op een pagina zijn geslaagder. Ik had me bij dit geestige verhaal een andere illustrator voor kunnen stellen. De Cycloop verdrinkt in zijn eigen vorm.