close
Dé recensiesite over jeugdliteratuur
12+

Alice vecht met alles

Ik ben Alice is een chronologisch portret van een meisje voor wie het leven geen cadeau is. Ze worstelt met zichzelf, haar toekomst en haar omgeving; Alice levert een voortdurend gevecht met alles. Bij Alice leidt dat tot heftige eetproblemen waarbij ze steeds op het randje van een opname in een kliniek balanceert.

Het valt op dat er voor een anorexia-boek relatief weinig over eten wordt gemeld. Natuurlijk zijn de vreetbuien en het (niet) consumeren van voedsel de rode draad maar ze staat niet het hele boek door op de weegschaal en het gezeur over eten blijft binnen de perken. Simoen wil vooral het verhaal achter de stoornis vertellen. De ouders van Alice zijn gescheiden, ze heeft een ingewikkelde relatie met haar overbezorgde moeder, ze is onzeker en heeft faalangst en de neiging tot perfectionisme. Dat levert dat gevecht met eten op maar ook bijvoorbeeld een obsessieve benadering van haar studie. Alice moet de controle over de dingen hebben, anders raakt ze in paniek. Ze leeft ogenschijnlijk een vrij normaal leven, ze heeft vriendinnen en zelfs zo nu en dan een vriendje. En ze is relatief open over haar eetstoornis.

Simoen beschrijft  het leven van Alice vaardig en maakt haar worsteling invoelbaar maar stilistisch is het boek niet van het niveau dat we van Simoen gewend zijn. De taal is karig en de stijl is hier en daar wat slordig. Het grootste probleem is dat het verhaal van Alice helemaal niet zo bijzonder is en daarmee is Ik ben Alice het zoveelste jeugdboek over anorexia. Het is het achtste boek in de Slash-reeks waarin auteurs het waargebeurde verhaal van een jongere omzetten in een verhaal. Waar Edward van de Vendel met De Gelukvinder een geweldig drama in handen had, is dit niet meer dan een vertelling over een meisje met problemen. Ernstig genoeg maar er zijn genoeg boeken verschenen waarin deze nare ziekte wordt beschreven.

Misschien is de lat in de Slash-reeks te laag gelegd. De boeken gaan nu wel erg op de kommer-en-kwel serie van Lemniscaat in de jaren 70 en 80 lijken. De toegevoegde waarde van het idee om een literaire schrijver aan een ervaringsverhaal te koppelen, zou meer moeten opleveren. Ook Simoen blijft daar een beetje in haken, net als eerder ondermeer Bibi Dumon Tak en Lydia Rood. Die ervaringsverhalen lijken zich tegen de auteurs te gaan keren. Ik ben ervan overtuigd dat Simoen uit zichzelf, zonder het verhaal van een bestaand persoon te moeten volgen, een gelaagder en beter boek over anorexia had geschreven.

Titel Boek:

Ik ben Alice

Auteur:

Jan Simoen

Alice Dupont

Kaft:
Tags : anorexiaetenjeugdboekproblemen