Blossom Books
352
Een jongen van 16 loopt, met de urn vol as van zijn overleden vader, weg van huis nadat zijn moeder ten huwelijk is gevraagd door een advocaat die ze in een praatgroep over rouwverwerking heeft leren kennen. Deze Vic vindt aansluiting bij een groepje jongeren dat in een verlaten kas woont en elkaar helpt problemen op te lossen. Ze noemen zich De Kids of Appetite omdat ze ‘hongerig zijn naar een beter leven of dat soort onzin’ en veel in fastfoodrestaurants rondhangen. Het clubje staat onder aanvoering van de zwaar getatoeëerde 27-jarige Baz die bezig is een boek te schrijven. Hij zet de jongeren in als ‘hoofdstukken’, want van zijn moeder heeft hij geleerd dat iedereen deel is van hetzelfde verhaal. ‘We zijn dan misschien niet in staat om de setting of de plot te kiezen, we kunnen wel kiezen wat voor personage we willen zijn.’ De groepsleden helpen Vic om de wensenlijst van zijn vader te vervullen, die op een briefje in zijn urn nogal cryptisch heeft aangegeven waar hij verstrooid wil worden. Het helpt Vic om zijn vader los te laten en uiteindelijk letterlijk en figuurlijk zijn moeder terug te vinden.
Uitgeverij Blossom Books (sinds kort zelfstandig) was op zoek naar de nieuwe Ik geef je de zon van Jandy Nelson en kwam uit bij de Amerikaan David Arnold, die internationaal furore maakte met Mosquitoland dat binnenkort in een Nederlandse vertaling verschijnt. Blossom brengt eerst zijn meest recente boek De Kids of Appetite op de markt. De koppeling aan het fenomenale boek van Nelson, wat de uitgever in een voorwoord doet, brengt automatisch de vergelijking met zich mee. Eerlijk is eerlijk: De Kids of Appetite verliest dat op vrijwel alle fronten. Jandy Nelson slaagde er beter in dan Arnold om alle lijntjes aan elkaar vast te knopen en daarmee intense gevoelens over te brengen.
De grote hoeveelheid personages en ontwikkelingen maakt De Kids of Appetite tot een enerverende leeservaring maar leidt ook af van de kern. Het boek wemelt van de motieven, subthema’s, zijsporen en invallen die het idee geven dat de schrijver geen keuze durfde te maken. Het meisje waar Vic verliefd op wordt heet Madeline en heeft als leitmotiv een ‘madifest’ met basisregels, waar ze vaak uit citeert, net als uit haar favoriete boek The Outsiders. Vic noemt de dingen die hem inspireren ‘superrenpaarden’, een woord dat wel erg veel terugkomt, en hij leidt aan het Moebius-syndroom. Dat is een aandoening waardoor hij verlamde gezichtsspieren heeft en niet kan lachen of met zijn ogen knipperen. De lezer moet heel wat verstouwen en dat in soms fraaie maar net zo vaak belachelijke bloemrijke metaforen. Een zin als: ‘Coco was veel te jong om op de eerste rij te zitten bij de horrorshow die haar leven was geworden’ heeft dan nog een functie maar lachwekkend wordt het bij bijvoorbeeld: ‘De houtschuur was een soort vervallen schuurtje als een van mijn moeders ijzerwarencatalogi die de baard in de keel had gekregen.’
Naast het boek dat geschreven moet worden is dit boek dan weer deels opgebouwd uit politieverhoren, omdat De Kids of Appetite uiteindelijk een thrillerachtig plot heeft. Die structuur zit goed in elkaar, er wordt met vertraging terug gewerkt naar de ontknoping van het drama waardoor de jongeren op het bureau zitten. Daar wordt het spannend en valt er toch nog veel op zijn plek en het komt pas echt binnen als de focus weer op Vic ligt en hij zijn overleden vader definitief los kan laten. Als lezer was je dan al bijna vergeten dat het daar eigenlijk om ging.
De Kids of Appetite is niet verpletterend maar wel een aanstekelijke en enerverende, maar ook overvolle en daardoor behoorlijk vermoeiende jeugdroman.
