Voor het eerst van zijn leven is er iets dat hij mooier vindt dan vogels. Tommie is volledig in de ban van zijn correspondentie met Charlie (Charlotte). De jongen woont op een woonboot in het kleine dorpje Munniketil, ergens in het Noorden, met een beeldhouwende vader en een psychisch labiele moeder.
Als hij een dagje met zijn vader in Amsterdam is om de schilderijen van Rembrandt in het Rijksmuseum te bekijken, vindt hij een briefje in een parfumflesje bij het Woutertje Pieterse beeld op de Noordermarkt. ‘Ik heet Charlotte (13 jaar). Schrijf me als je schrijven ook leuk vindt. Geen neuspeuteraars of kinderlokkers alstublieft’
Tommie gaat de uitdaging aan en begint een uitgebreide penvriendschap met Charlie. Het duurt even voor je de structuur doorgrondt. De Jonge geeft aan het begin al weg dat de correspondentie op een gegeven moment stokt. Aan de hand van de HGB’s (Hoogst Geheime Brieven) van Charlie, die Tommie herleest, komen we te weten hoe hun vriendschap in elkaar steekt. Enthousiaste correspondentie met aanheffen als ‘allerjubelste piratenboef’ of ‘morse mallerik op klompen’ en vaak voorzien van IF’s (Interessante Feiten) en BK’s (Beroemde Kinderen).
Tommie kijkt terug op de dromen en plannen die hij met Charlie maakte. Op papier dan, want ze ontmoeten elkaar niet en email, hyves of ander modern gedoe komen in het boek niet voor. ‘We zouden overleven, met ons zou de nieuwe wereld beginnen’. Charlie heeft een rijke fantasie en sleept er van alles bij. Ze wordt ontvoerd door Yucatucan-krijgers en bedenkt er van alles over de Maya-cultuur omheen (een terugkerend thema in het werk van De Jonge). Charlie leukt haar ouders en woonomgeving op en uiteindelijk is niets helemaal wat het lijkt. Tommie gaat mee in die fantasie maar wordt er ook onzeker van. Wat moet hij geloven? Aan het eind omarmt hij de levensvisie van zijn penvriendin. Er is niks mis mee om van het gewone prachtige dromen te maken want ‘wat je in je fantasie mooier maakt is geen leugen’.
De Jonge zet twee prachtige personages neer. Op driekwart slaat een lichte irritatie toe, vooral over de vorm, maar die blijft niet hangen. De Jonge wil wel erg veel met al die p.s.-jes van de brieven en dan ook nog de aanduidingen wat er in de echte wereld gebeurde (vrijdag 7 november 2008 – de dag dat Obama zijn kinderen een puppy in het Witte Huis beloofde). Maar uiteindelijk heeft het allemaal een functie in zijn pleidooi voor fantasie en eigenzinnigheid. De Jonge slaagt er in het verhaal geloofwaardig rond te krijgen zonder dat het klef en rozig wordt. Het zoveelste markante boek van een schrijver die gestaag doorbouwt aan een zeer eigengereid oeuvre.
Flessenpost uit Amsterdam
Harm de Jonge
