Soms moet een bescheiden mens eventjes laten zien dat hij ook meedoet

Harm de Jonge Zestig spiegels Genre: Kinderboek
Uitgever: Hoogland & Van Klaveren

Jurre moet er goed over nadenken. Of hij echt brutaal wil worden of toch liever verlegen blijft. Als hij plotseling een spreekbeurt moet geven en zich er ingeluisd voelt door zijn juf, rent hij in paniek van school weg en komt bij de poort van de Prinsentuin onverwacht prinses Sippora hebben. Dat kun je zo hebben, zeker als je een personage bent in een jeugdboek van Harm de Jonge. Deze senior kinderboekenschrijver (hij is dit jaar 75 geworden) valt eindelijk de eer te beurt het kinderboekenweekgeschenk te schrijven. Het is Zestig spiegels geworden, een fantasieboek dat thema’s uit het leven van kinderen aansnijdt, en daarmee in het directe verlengde ligt van Jonas en de visjes van Kees Poon, zijn vorige boek.

Prinses Sippora von Singapoor (‘ik mocht haar gewoon Sip noemen’) neemt Jurre in haar turobklotser (een winkelwagentje) mee naar de merkwaardige bewoners van het Prinsenhuis die door zijn vader de prinsenhuiszwervers worden genoemd. Ze hebben allemaal een wijze raad of slimme tip voor Jurre. Maak er een sprookje van, zegt Mieke Muik.  Laat het rustig misgaan, adviseert Boppe Klaun, ‘dan gaan de mensen lachen’.  Doe het tien keer en steeds zachter en langzamer, dan sukkelen ze in slaap, meent Opi Soof. Archie Kool heeft misschien wel de beste tip: Jurre moet tijdens zijn spreekbeurt denken aan iemand die hij leuk vindt, dan zijn de kinderen in de klas minder eng. Daar weet Jurre wel raad mee, hij heeft immers net de knappe prinses Sippora leren kennen. U raadt het al: die spreekbeurt wordt een hysterisch succes.

Een herkenbaar gegeven voor veel kinderen (ook voor volwassenen trouwens), de angst om te spreken in het openbaar en daarmee gezien te worden. Hoe breek je daar doorheen zonder je eigenheid te verliezen? De Jonge laat een van de Prinsenhuisbewoners zeggen: ‘Soms moet een bescheiden mens eventjes laten zien dat hij ook meedoet. Maar doet het niet te lang, Jurre’.

Het vrij realistische begin en het einde van Zestig spiegels zijn ijzersterk, in het fantasievolle middendeel trekt De Jonge zoveel registers open dat hij zichzelf af en toe overstemt, met herhalingen en een overdosis aan metaforen, gekte en maffe personages. Maar de boodschap blijft overeind: blijf je zelf maar probeer je grenzen te verleggen.

De fraaie tekeningen van Martijn van der Linden zijn in kleur en sprookjesachtig en zijn creatief verwerkt tussen de tekst door. Benen die van de bladzijde afkukelen, uitlaatgassen door de tekst heen en terugkerende flamingo’s en een kikker. Gelukkig af en toe ook een paginagrote (nou ja, wat is groot in zo’n klein boekje?) prent die echt iets toevoegen aan de fantasie uit het verhaal. Een fijn geschenk dus, zeker na de magerder jaren die achter ons liggen.