Vijftien jaar nadat Imme Dros een Gouden Griffel kreeg voor Odysseus, een man van verhalen is er opnieuw een bewerking van deze Griekse mythe. De jonge schrijver Simon van der Geest, die debuteerde met het wat onevenwichtige maar wel iets belovende Geel Gras, heeft dit vermaarde verhaal bewerkt tot een hedendaags avontuur.
In de poëziebundel Ik wil een naam van chocola konden we al een voorproefje lezen waardoor verwachtingen werden gewekt en die komen uit. Van der Geest levert een bijzondere bundel af met verhalende poëzie waarin het verhaal van Odysseus naar een moderne setting wordt getrokken. Dissus onderneemt met een groep vrienden de tocht van het zwembad naar huis, ze missen de bus en komen in bizarre situaties verzeild die voor een groot deel parallel lopen met het oorspronkelijke verhaal van Homeros.
We liepen samen – pas voor pas – ik liep voorop en riep ´Kom op! -wist toen nog niet – hoe ver het was
Dissus is een tengere spriet en niet bepaald de stoerste van de groep maar neemt zijn vrienden toch op sleeptouw en loodst ze langs de boer van vier meter met één oog, door stormen en voorbij de Sirenen. Er blijft zo nu een dan een jongen achter maar dat is niet anders. Van der Geest is dan redelijk dicht bij het oorspronkelijke verhaal gebleven, hij trekt de geschiedenis wel op een eigenzinnige manier naar zichzelf toe. Geen al te moderne fratsen, Dissus is niet ineens aan het gamen of blowen maar zit natuurlijk wel op de fiets. De poëtische teksten lezen als een spannend verhaal en vooral het eerste deel is adembenemend. Daarna probeert Dissus thuis te landen maar dat gaat niet vanzelf, zijn ouders kennen hem niet meer. Dat deel trekt wat, de spanning en vaart zijn weg en het verhaal spreekt minder tot de verbeelding. Tot het ontroerende slot, waarin Dissus zich realiseert hoe sterk hij uit het avontuur is gekomen en weet dat zijn vrienden altijd met hem optrekken. De tengere spriet is een man geworden.
Zo loop ik verder – pas voor pas – Alleen, maar nooit alleen – En niemand die me niemand noemt – of een spriet – Dissus heet ik – da’s mijn naam – Zou je moeten weten
De illustraties in Dissus zijn net zo belangrijk als de tekst. Illustrator Jan Jutte heeft gekozen voor een soort stripfiguren; gewone jongetjes die hollen en fietsen en van een vlot afkukelen. De grote gevaren worden door Jutte prachtig dreigend afgebeeld. Hij slaagt er net als Van der Geest in om het verhaal naar het nu toe te trekken maar heeft duidelijk aandacht voor de mythologische context. De kleurvoering is beperkt en dat werkt versterkend.
Simon van der Geest en Jan Jutte hebben deze risicovolle krachtproef tot een goed eind gebracht. Dissus leest gemakkelijk (voor) en is een spannend jongensboekverhaal in prachtige taal en met veel humor. Een toegankelijke kennismaking met de Grieke mythologie zonder dat de diepzinnigheid en filosofie aan kracht inboet. De auteur gaat niet op de hurken en maakt er geen postmodern sprookje van. Van der Geest blijkt een meester met taal op de vierkante centimeter.
Dissus
Simon van der Geest
Jan Jutte
