close
Dé recensiesite over jeugdliteratuur
15+

ADHD-proza

David Arnold Muggenland Young Adult
Blossom Books
Elise Kuip
Waardering: 7.0

Eerder dit jaar is De kids of appetite van David Arnold in Nederland uitgebracht. Niet kort daarna volgt de vertaling van het boek waarmee de de Amerikaanse schrijver debuteerde: Muggenland. De kids of appetite is een een overvolle en daardoor wat vermoeiende roman maar dat wordt gecompenseerd door een aanstekelijke energie en een ontroerende onderlaag. Iets soortgelijks geldt voor Muggenland maar hier slaat de balans naar de andere kant door.

Aanvankelijk lijkt het boek rustiger van opzet. We volgen één hoofdpersoon, de adolescent Mim. Ze woont na de scheiding bij haar vader en zijn nieuwe vrouw in Mississippi (veel moerassen dus: muggenland). Nadat ze flarden van gesprekken over haar moeder opvangt en daaruit de conclusie trekt dat deze terminaal is, besluit ze halsoverkop per Greyhondbus naar haar toe te gaan. Dat is vijftienhonderd kilometer verderop.

Tijdens deze roadtrip verdringen bizarre incidenten elkaar. De bus slaat de over de kop, Mim wordt aangerand en ze ontmoet een verstandelijk beperkte jongen en een enorme hunk, op wie ze op verslag verliefd wordt. Met hen beiden legt ze het laatste deel van de reis af en buigt het verhaal regelmatig af naar vele terzijdes. Jammer, want in opzet gaat het om interessante thema’s. De relatie van jongeren tot hun ouders, de verwachtingen en teleurstellingen en de manier waarop je de werkelijkheid in je eigen hoofd kan vervormen. Mim is erg bekwaam in het laatste en heeft van haar persoonlijke situatie een verhaal gemaakt dat ze geleidelijk steeds meer bij moet stellen.

David Arnold schrijft een soort ADHD-proza waarin vrijwel elke alinea een grap, wending of andere originele frats bevat. Dat is voor een lezer bijna niet vol te houden, de vermoeidheid slaat snel toe. Arnold lijkt te denken dat jonge lezers dit willen, dat ze snel afgeleid zijn en  saaiheid als een levensbedreiging op de loer ligt.

Voor het grootste deel is Muggenland een holderdebolder verhaal met weinig ruimte voor verdieping. Het leest als een trein en de personages zijn bijzonder. Vooral de verstandelijk beperkte ‘Hoi, hoi, ik ben Walt’ is redelijk goed uitgewerkt en  misschien wel het enige rustpunt in het verhaal. Maar aan het eind van het boek rest schouderophalen. Het verhaal van Mim komt niet binnen, en dat is een serieus verwijt als het om zulke precaire thema’s gaat.

Tags : Andere landenFamiliejeugdboekLiefde en vriendschapoudersreizenSpanning en avontuurvaderYoung Adult