Ik ben tenminste een beetje apart

Het is onmiskenbaar Ted van Lieshout, op die klassenfoto uit 1964. En als het niet gefotoshopt is dan was hij dus toen al een eigenzinnig baasje, want hij droeg een jurkje naar school. In het bijpassende vers gaat het over Joris Jan Bas die zich niks aantrekt van de pesterijen. ‘Kan me niet schelen,’ riep Joris Jan hard,  ‘ik ben tenminste een beetje apart. Niet zo gewoon als de rest van de klas.’ Nou zeg, die durfde, die Joris Jan Bas.’

Behalve eigenzinnig is die Van Lieshout ook een allerijverigst baasje. Na vorig jaar het prijswinnende Driedelig Paard en zijn volwassenenroman Mijn meneer te hebben afgeleverd, is er nu al weer een nieuwe dichtbundel. En dan verschijnt er deze week ook al het vijfde deel van het door hem gecoördineerde Poëziespektakel. Gelukkig doet al die ijverigheid geen afbreuk aan de kwaliteit want Wij zijn bijzonder misschien zijn wij een wonder is opnieuw een puntgave bundel, met grappige, scherpe en soms ook verontrustende gedichten. Het korte gedicht over de eenzame Nico is aangrijpend in zijn eenvoud en het gesprek tussen Jan en zijn vader verloopt stroef en kent geen happy end. Jan zegt dat er in hem een meisje zit, ‘en dat meisje wil eruit’, maar zijn vader zegt dat hij niet van die malle dingen moet verzinnen. Van Lieshout durft het ook aan om ongemakkelijk te zijn

Durf je te onderscheiden en durf jezelf te zijn, ook al ben je daarmee misschien anders dan anderen. Dt is het expliciete thema van deze bundel maar eigenlijk de rode draad door al het werk van Ted van Lieshout. Wij zijn bijzonder misschien zijn wij een wonder is ook een aanleiding om de oudere bundels van Van Lieshout weer eens uit de kast te halen (zoals: Mijn botjes zijn bekleed met deftig vel, Begin een torentje van niks, Och, ik elleboog me er wel doorheen, Als ik geen naam had kwam ik in de Noordzee uit). Wat opvalt is de constant hoge kwaliteit, ook in deze nieuwe bundel, die in dat hele rijtje geen uitschieter is. Daarvoor zijn de hoogtepunten te schaars en het is net wat te onevenwichtig. Joligheid en zware ernst wisselen lukraak af en wat moet dat rare vers over drie mannetjes met een bolhoed in bad, bij een foto van Paul de Leeuw en Gers Pardoel, in dit boek?

Grafisch en illustratief is het  weer ijzersterk: naast tekeningen dit keer ook een paar foto’s en opvallend is het beeldmerk van de drie dansende jongetjes (‘die wilden op ballet, ze dansten in de lift en op de trappen van de flat’) die ook op de bovenleiding bij het treingedicht opduiken. In het filmpje kan je dat hopelijk goed zien.

Kaft: