Het zit eigenlijk alleen maar tegen bij Boudou

Khalid Boudou Iedereen krijgt klappen Genre: Jeugdboek
Uitgever: Moon

‘Tegenslag is de beste gelegenheid om te tonen dat je karakter hebt’, is de filosofische wijsheid die voorin Iedereen krijgt klappen van Khalid Boudou staat. Met die tegenslag zit het wel goed bij Taha, de hoofdpersoon uit het boek. Hij groeit op bij een borderline-moeder, komt al jong in een jeugdinrichting terecht en ook als hij later het goede probeert te doen, zit het hem niet mee. De grootste tegenslag is misschien wel de ernstige blessure die hij oploopt vlak voor een belangrijk bokskampioenschap en waardoor hij nooit meer kan boksen.

‘Vroeg of laat. Of je nu goed doet of fout, iedereen krijgt klappen’, met deze uitspraak van zijn bejaarde bokstrainer Mickey opent het boek, en daar is niks aan gelogen in de harde wereld van drugs en geweld waar Taha iets tegen probeert te doen. Hij woont in een middelgrote stad in Limburg waar veel drugstoeristen komen en runnertjes en dealers de wijk verzieken Taha organiseert acties, samen met een meisje dat hij vertrouwt en als een vriendin beschouwt, een hulpverleenster en de winkeliers uit de wijk.  De feesten van Happy Face zijn een groot succes maar het blijkt niet zo gemakkelijk om iets tegen de grote drugsjongens te ondernemen. Taha krijgt voortdurend klappen te verwerken, letterlijk en figuurlijk, en na een hachelijke ontvoering naar het buitenland, houdt hij het voor gezien.

Iedereen krijgt klappen is een typische Boudou. Vlot en direct, boordevol ontwikkelingen en een tikje absurdistisch. Volwassenen zijn in zijn romans doorgaans onbetrouwbare sukkels en jongeren hebben veel pech maar altijd de hoop dat het beter wordt. Boudou schrijft het op zonder poespas en niet al te literair maar ook weer zonder die van-dik-hout-zaagt men-planken-stijl, die dit soort boeken vaak kenmerkt. Zijn stijl is beeldend, daardoor worden zijn boeken vaak verfilmd, zoals Het Schnitzelparadijs en Pizzamaffia.

De structuur is verrassend maar levert niet heel veel op. In het eerste hoofdstuk zit Taha al in Frankrijk bij een soort boerderijproject, ver van alle drugs, en in de rest van de roman wordt verteld hoe het zo ver is gekomen. De eerste hoofdstukken zijn erg goed maar daarna heeft Boudou het niet helemaal meer in de hand en gaat, zoals vaker, het verhaal met de auteur op de loop. Jammer, meer soberheid en minder absurdisme en groteske ontwikkelingen zouden zijn boeken goed doen. Want hij heeft wel wat te vertellen. Het knappe is dat hij de huidige multiculturele samenleving beschrijft zonder daar de nadruk op te leggen. Het blijft bijvoorbeeld in het midden welke personages al dan niet allochtoon zijn. En hij durft er voor te kiezen de lezers niet te pleasen en dus geen happy end en geen feelgood maar de rauwe werkelijkheid, zoals dat meestal gaat. Tegenslag is juist bijna een verdienste, in de wereld van Boudou.