Het hart staat symbool voor bijna alles

‘Mijn kloppend hart is geen ziektegeschiedenis. Het is een liefdesgeschiedenis’, staat op de achterflap en dat geeft in een notedop het probleem van deze Noorse jeugdroman weer. Dat bonzende hart klopt als een gek voor de knappe David, de nieuwe jongen in de klas. Als Anna hem dan eindelijk lijkt te gaan zoenen, gaat ze tegen de vlakte om wakker te worden in het ziekenhuis. Diagnose: een vergroot hart, op een manier die voor een veertienjarige een doodsvonnis betekent, behalve als er een donorhart wordt gevonden. De rest van het boek staat in het teken van het wachten op een nieuw hart.

Mijn kloppend hart is van alles wat, een verhaal over liefde, vriendschap, gezondheid en ziekte en in het laatste is het indirect ook een pleidooi voor orgaandonatie. Anna raakt bij toeval in contact met de opa van een klasgenootje die een levertransparantie heeft ondergaan. Hij vernielde zijn lichaam door overmatig drankgebruik. Anna put er de hoop uit dat er met een nieuw orgaan nog best lang te leven is. Al heeft ze geen zin meer in dat leven als ze ontdekt dat haar hartsvriendin met David heeft gezoend. Het valt niet mee om je ziek en zwak en daardoor onaantrekkelijk te voelen en te moeten wachten. Wachten op een nieuw hart en op de jongen op wie je zo enorm verliefd bent.

Deze Noorse jeugdroman leest best lekker weg, ondanks wat slordigheidjes in de vertaling (als Anna zich niet goed voelt, is ze ‘uit vorm’) maar te onevenwichtig om te beklijven. De metafoor van het hart ligt er zo dik bovenop dat het gaandeweg gaat irriteren. Het hart staat in dit boek symbool voor bijna alles en krijgt zoveel te verduren; geen wonder dat het bijna het loodje legt. Het hart bonst, springt over, slaat op hol, doet pijn, is veel te groot en moet vervangen worden. De laatste opmerkingen van David maken niet niet echt meer indruk. ‘Ik ben nu al verliefd op je nieuwe hart, ik ben net zo verliefd op je nieuwe hart als op het oude’.

Kaft: