Luitingh-Sijthoff
Mattias de Leeuw
Weglopen is niet simpel, je moet je kop er goed bij houden. Hessel vertrekt vrij impulsief van huis als hij merkt dat de verhuisplannen van zijn ouders serieus zijn. Hij weet honderd procent zeker dat er geen Berker zal zijn bij het nieuwe huis. ‘Want Berker woont hier, en hij is mijn beste vriend’. Het plan om bij Berker te gaan wonen, loopt als nel spaak en de beide jongens gaan er vandoor.
Marian De Smet (o.a. Rotmoevie) schreef een klein en sympathiek verhaal, met passende illustraties van Mattias De Leeuw, over vriendschap, voor kinderen vanaf 8 jaar. Wat is de plek waar je je thuis voelt en welke randvoorwaarden horen daarbij? Moeten je vrienden in de buurt wonen, is het stom om naar een nieuwe school te gaan? Hessel vindt het vooral onzin dat hun huidige huis te klein zou zijn geworden. Een huis kan immers niet krimpen. Hun huis is wellicht wat oud en een beetje scheef maar het is niet kleiner, dat lijkt zo omdat ze er met teveel mensen in wonen. Hessel heeft een broertje en er is onlangs ook nog een nieuw zusje bij ge komen.
Het gemopper over de verhuizing wordt in perspectief geplaatst als Hessel en Berker in een kerk een Irakees meisje ontmoeten van wie de vader in hongerstaking is omdat het gezin geen huis heeft. Hessel heeft meteen de oplossing, ze hebben immers een huis over. Met zijn drieën gaan ze op zoek naar het nieuwe huis waar ze uiteindelijk worden herenigd met hun doodongeruste ouders. Eindelijk weer eens een kinderboek waarin diversiteit vanzelfsprekend is: Berker en zijn familie hebben een Turkse achtergrond en de jongens nemen een vluchteling op sleeptouw. Ze komen ondertussen ook nog in contact met een zwerver en redden een hondje uit het water.
Het een almalgaam van goede bedoelingen maar daar laat De Smet het niet bovenuit stijgen. De jongen die niet gaat verhuizen is stilistisch fraai met precieze zinnen en fijne dialogen maar mist de hoekigheid en onvoorspelbaarheid van haar andere boeken. De karakters zijn braaf en hun motieven onvoldoende uitgewerkt, en de conclusies halfslachtig. Uiteindelijk is je thuis niet waar je hart ligt maar waar je ouders vinden dat je hoort te wonen. Daar valt weinig tegen in te brengen maar in fictie mag het spannender en scherper geformuleerd. Als Hessel na de hereniging aan zijn vader vraagt of het goed komt met Piya, het Irakese meisje, is zijn antwoord: ‘Ik weet het niet. Soms komt het goed, soms ook niet. Het is allemaal nogal ingewikkeld’. Tja.
