Zelden werd een boek in de laatste hoofdstukken zo verknald als in De Boodschapper van Markus Zusak. Tot op zevenachtste is dit een grandioze roman die helemaal niet schreeuwt om een onthullende plot. Het verhaal hangt op een mysterie dat met iedere andere afloop dan deze, bevredigender was geweest. Met De boekendief, een roman over een meisje in de Tweede Wereldoorlog, brak Zusak internationaal door en sindsdien is hij een auteur om in de gaten te houden.
Vanaf de eerste pagina is het verhaal op stoom. Het boek begint zo: ‘De overvaller is kansloos. Dat weet ik. Dat weet hij. Dat weet de hele bank. Dat weet zelfs mijn beste vriend Marvin, die nog kanslozer is dan de overvaller.’ Daarmee is de toon gezet. Kansloosheid is de leidende term in de vriendengroep van Ed Kennedy. Ze maken weinig van het leven, hangen rond, spelen kaart en beperken zich tot oppervlakkige gesprekken. Ed is hopeloos verliefd op zijn beste vriendin iudrey, en ondanks dat het wederzijds is, is ook die verhouding tot mislukken gedoemd.
Na de bankoverval krijgt Ed een speelkaart in de brievenbus met drie adressen erop. Hij lijkt uitverkoren om goed te doen en dat gaat hem verbluffend goed af. Hij werkt een hele lijst van cryptisch geformuleerde opdrachten af die hem met zichzelf en met anderen confronteren. De afzender van de speelkaarten blijft onbekend, af en toe duiken er wat vage types op maar dat blijken tussenpersonen. Ed neemt zijn opdrachten serieus en zet verschillende mensen op het goede spoor, met vaak verrassende simpele ingrepen.
Een man die zijn lot in eigen hand neemt en begrijpt dat hij iets van zijn leven moet gaan maken. Ed Kennedy is een hartveroverend personage, niet in de laatste plaats door zijn boezemvriend, zijn koffiedrinkende hond die luistert naar de naam de Portier. Prachtige vondsten van Zusak, een auteur bij wie sowieso veel raak is. Hij hanteert korte zinnen en schrijft hilarische dialogen. En hij is in staat om die sfeer van lusteloosheid en ijdele hoop consquent vol te houden. Het verhaal is grandioos geschreven en maakt van De boodschapper een intrigerende pageturner eerste klas. Tot die vermaledijde laatste hoofddstukken waarin Zusak op alles een antwoord geeft. Zonde en onnodig. De lezer voelt al nattigheid als op de laatste speelkaart de namen van zijn drie beste vrienden staan. Alles zou op zijn plek moeten vallen maar doet dat niet. Een meer open einde had dit boek veel meer recht gedaan.
Het jammerlijke plot haalt het boek naar beneden maar niet zover dat het een waardeloze roman wordt. Zonder het plot was dit een vijf sterren boek, nu is De boodschapper één van de betere young-adult romans van 2011 en het verbaast me niet als dit boek genomineerd wordt voor de Dioraphte Jongeren Literatuurpijs.
De boodschapper
Markus Zusak
Eefje Bosch
