Querido
Ze zijn vooral een succes als ansichtkaart, de fototekeningen van Lotte van Dijck. In de winter van 2011 tekende ze een poppetje op een van haar foto’s en daarmee had ze iets eigens in handen waarop ze is verder gaan borduren. Op een foto van herfstbladeren is een meisje met een geel jas en rood parapluutje geplaatst en over de punten van een aantal gefotografeerde potloden fietst een muisje op een eenwieler met zijn pootjes voor de ogen. Daaronder staat het zinnetje: ‘Niet nadenken dacht muis – breng jezelf gewoon veilig thuis’.
Lotte van Dijck is zo’n multitalent dat verschillende disciplines beheerst en die samenvoegt. Ze tekent, fotografeert, schrijft gedichten en treedt op als singer-songwriter. Een deel van die kunstvormen is samengebracht in haar eerste boek Kom je verdwalen, waarin de meeste ruimte voor de foto’s is gereserveerd. Bij iedere foto met tekening is een kort gedicht geplaatst waarbij soms een symbiose optreedt en het andere keren zoeken is naar de samenhang. De foto’s met de tekeningen geven een grappig effect en zijn lief en soms zelfs ontroerend maar ook een kunstje dat halverwege het boek wel duidelijk is.
Dat geldt in grotere mate voor de gedichten, die nauwelijks die naam mogen hebben. Het zijn gedachten en kleine bespiegelingen die veel weg hebben van wandtegeltjes. ‘Naar huis dacht slak en hij vergat dat hij het bij zich had’. Of het titelgedicht: ‘Kom je verdwalen – wees maar niet bang – als je me kwijtraakt – dan duurt dat nooit lang’, afgedrukt bij een foto van een egeltje naast een op hem gelijkende deurmat. Het zijn wandtegeltjes in de sfeer van Toon Hermans en Phil Bosmans (als u dat nog wat zegt), en dat kan natuurlijk ook best als een compliment worden beschouwd.
Het zijn versjes om af en toe te gebruiken en inderdaad heel geschikt voor geboortekaartjes, ansichtkaarten of posters. Maar om hier een poëziebundel van samen te stellen, is teveel van het goede.
