Een zelfverzekerde uil met veel bravoure

Sean Taylor Super Uil, meester in vermomming Genre: Prentenboek
Uitgever: Lemniscaat
Vertaler: Jess
Illustrator: Jean Jullien

‘Als een van de wezens van de nacht, doorklief ik het luchtruim als een wolf op jacht’. Geen gemakkelijke zin in een prentenboek voor kleuters. Op de tekst van Super Uil valt het nodige aan te merken, waarbij het lastig is vast te stellen of dat in de oorspronkelijke zinnen zit of met de vertaling te maken heeft. Hoezo verslind je een pizza met huid en haar? Is dat ironie of een misser die met de nogal dwangmatige rijm te maken heeft. En een nacht die zo zwart is als totaal verbrand brood is wel een erg merkwaardige metafoor. Meerdere malen pakt het ook goed uit, zoals bij de binnenrijm in de zin: ‘Dat sappige lammetje is een spekkie naar mijn scherpe uilenbekkie’.

Super Uil van de Franse graficus en illustrator Jean Jullien doet qua stijl denken aan Chris Haughton, ook een grafisch designer, die wereldberoemd werd met Mama kwijt, ook een boek over een uil. Dat is een lief en kwetsbaar verhaal, in Super Uil gaat het over een zelfverzekerde vogel met veel bravoure: ‘Ik heb een SUPERscherp verstand, ben snel – en knap – en bijdehand. De uil heeft honger en is op zoek naar voedsel en probeert dat te vergaren door zich te vermommen. Als wortel, als hij een konijn wil vangen, als moederschaap bij een lammetje en als een vogelbadje bij een duif. Het gaat telkens op de valreep mis (jammer dat die twist niet sterk is uitgewerkt) maar hij slaagt er uiteindelijk in een pizza te vangen (‘de pizza durft zich niet te bewegen’).

De tekeningen doen grafisch aan, met duidelijke vlakken en kleuren, maar minder gestileerd dan in het werk van Haughton. Het verhaal laat zien dat opscheppen niet werkt en dat het niet zo heel veel zin heeft je anders voor te doen dan je bent. Conclusie: de illustraties zijn sterk, het verhaal had beter gekund.